نقش سازمان فضایی و عناصر کالبدی در پایداری زیست محیطی خانه های قدیمی شهر همدان

معماری هر دوره متاثر از عواملی است که یکی از آنها اقلیم منطقه است. از جمله مصداق های این تاثیرپذیری می توان به جهت گیری عمومی بافت به سمت جنوب شرق و جنوب اشاره کرد که در تمام دوره ها استمرار داشته است. مفهوم پایداری در معماری این نیست که بناهایی خلق کنیم که فقط عمر زیادی را سپری کنند چون ممکن است یک بنا با عمر چندین صد ساله با نیازهای زمان حال هماهنگی نداشته باشد. معماری هایی را می توان پایدار نامید که به نیازهای زمان حال خود پاسخگو باشد. معماری زیست بومی ایران با هنرمندی استادانه ای انرژی های طبیعی را ارج نهاده و در جهت استفاده بهینه از آنها بسیار خردمندانه و موفق عمل نموده است. به واقع پیشینیان ما گام های بلندی در جهت استفاده از فناوری های بومی در مسیر توسعه پایدار برداشته اند. هدف اصلی پژوهش حاضر تبیین کیفیت تناسبات و عناصر در خانه های شهر همدان در جهت پایداری محیطی است. از اینرو سوالی که مطرح می شود این است که سازماندهی فضایی خانه های قدیمی همدان چه تاثیری در تطبیق شکل گیری خانه ها با مفهوم پایداری دارد بنابراین برای ایجاد شالوده ای انسجام بخش به این تحقیق، روش کیفی بصورت توصیفی تحلیلی با استفاده از استدلال منطقی و تحلیل محتوایی انتخاب و در طول پروسه پژوهش مورد استفاده قرار گرفته است.

کلیدواژه ها:

معماری پایدار ، پایداری محیطی ، سازماندهی فضایی ، خانه های قدیمی همدان