افزایش قابلیت پیاده مداری با تاکید بر رویکرد نو شهرسازی مطالعه موردی: محور ورودی محله شام غازان تبریز

شهرها در گذشته از قابلیت پیاده مداری بالایی برخوردار بوده و پیاده روی به عنوان اصلی ترین الگوی جابجایی مردم در داخل کانون های زیستی به دلیل کم هزینه بودن یا در دسترس بودن آسان برای کلیه اقشار جامعه به شمار می رفت که به دنبال انقلاب صنعتی و سلطه اتومبیل در شهرها موضوع عابر پیاده فراموش شد. پیاده روی قدیمی ترین و جذاب ترین شکل جابجایی انسان در فضا بوده است. این در حالیست که کم تحرکی به عنوان یکی از آسیب های سلامت عمومی و از مقوله های کاهش کیفیت زندگی انسان محسوب می شود که موجب از دست رفتن یکی از ارزش های بنیادین زندگی شده است. به دنبال آلودگی هوا و سیاست کاهش استفاده از وسایل نقلیه شخصی و کاهش سوخت فسیلی، رویکرد طراحی شهری درچند دهه اخیر در جهت احیاء مقوله افزایش قابلیت پیاده مداری در شهرها شکل گرفت. در این مقاله براساس اجزاء لایتغییر طراحی فرایند شامل تجزیه، تحلیل و ترکیب بوده است. در این ارتباط ابتدا مبانی نظری مرتبط با پیاده مداری تدویین سپس نمونه موردی بر اساس مبانی نظری مورد شناخت - تجزیه و تحلیل قرار گرفته است و بر اساس نقاط قوت/ ضعف/ فرصت/ تهدید به ارائه طرح در قالب اهداف، راهبردها و سیاست های اجرایی، پرداخته شده است.

کلیدواژه ها:

فضای شهری ، عابر پیاده ، پیاده روی ، پیاده مداری ، نو شهرسازی