گذار از بی مکانی (مطالعه موردی شهر جدید سهند تبریز)

یکی از مشکلات معماری عدم ارتباط بین ظرف و مظروف است. به این مفهوم که فرد خود را با فضای ساخته شده بیگانه احساس می کند وارتباطی با محیط و در نهایت با ذات خویش نمی یابد.یکی از تبعات افزایش جمعیت در شهرهای صنعتی، رشد شهر های اقماری برای حل مشکل مسکن افراد می باشد که این شهر ها خود به مشکلات شهرسازی امروز تبدیل گشته اند.با نگاهی اجمالی به شهرسازی و معماری شهر جدید سهند ، چنین به نظر می رسد که عواملی چند موجبات ساخته شدن فضاهایی بی مکان شده است. از پی آمد های چنین شهرسازی قطع هر گونه ارتباط بین کاربران با محیط و تنزل کیفیت تعاملات افراد با یکدیگر است. نوشتار حاضردر وهله اول در پی آن است که تعاریفی از مکان و فضا ارائه دهد چرا که تامل در این باب و چگونگی ارتباط این مفاهیم ، که منجر به ایجاد معنا در منطقه می شود و نیز سطوح مختلف حس تعلق به مکان در قالب طرح تفسیری تحلیلی مورد بررسی قرار داده شده است.

کلیدواژه ها:

مکان ، شهر های اقماری ، حس تعلق ، معنا