بررسی تطبیق پذیری رهیافت نوزایی شهری در بازآفرینی بافت های تاریخی شهرهای ایران

در سالهای گذار به قرن بیست و یکم، دوره ای فرا می رسد که در آن بازآفرینی شهری و فرآیند روزآمد کردن شهرها، از نظر پشتوانه های اندیشه ای و به لحاظ سرفصل های اقدام و مداخله در بافت ها، یک سویه و تک بعدی نیست. همزمان با این دوره، نوزایی شهری به عنوان آخرین روایت از چندگانه مرمت شهری، به صورت فعالیتی همه جانبه و تعاملی مطرح می شود. در این رویکرد توجه به کیفیت طراحی و پیش بینی شیوه های عملی برای احیاء هسته های شهری و بازگرداندن جمعیت به آن، هدفی مهم محسوب می شود. در همین حال، با گذشت چندین دهه از آغاز مداخله های شهرسازانه در بافت های تاریخی شهرهای ایران، اقدامات عمدتاً کالبدی که عناوین بهسازی و نوسازی بر آن نهاده شده است، با شیوه هایی نظیر تملک، تخریب و ایجاد توسعه های ناهمساز با زمینه، نامکانی و بی هویتی را به بافت ها تحمیل کرده و شرایط گسترش فرسودگی ها، همچنان ادامه داشته است. در این مقاله ضمن معرفی اصول و معیارهای رهیافت نوزایی شهری، تطبیق پذیری این رهیافت با شرایط بافت های تاریخی فرسوده در شهرهای ایران مورد بررسی قرار می گیرد، و فهرستی از اصول قابل استفاده در شرایط شهری ایران ارائه می گردد.

کلیدواژه ها:

نوزایی شهری ، بافت های تاریخی فرسوده ، مرمت شهری ، تطبیق پذیری