باز زنده سازی محلات مرکزی و تاریخی شهر با نگاهی بر سازمان فضایی اجتماعی (نمونه موردی: محله امام زاده یحیی تهران)

در روند تحولات اخیرتوسعه شهری محلات مسکونی و با ارزش تاریخی در مراکز شهرها به دلیل ترک گروه های با درآمد بالا و متوسط، رهاسازی، فرسودگی کالبدی و مشکلات اقتصاد یو اجتمای ارزش و اعتبار خود را به تدریج از دست داده و به وسیله گروه های مهاجر، فقیر و کم درآمد اشغال می گردند. در پیامد این مهاجرت و جابجایی کیفیت زندیگ در این محلات به پایین ترین حد ممکن تنزل می باید و آنها را مبدل به مکانی برای زیست افرادی باتوانایی مالی پایین در شرایطی نامناسب می گرداند در پژوهش حاضر با توجه به ساختار اجتماعی و فضایی محله تاریخی امام زاده یحیی تئوری هایی جهت توسع در بافت ارائه می گردد و در نهایت رویکرد های هدف پروژه قرار می گیرد که بتوانند با استفاده از پتانسیل ها و سرماهی های اجتماعی کیفیت زندگی در محله را ارتقا دهند. این پژوهش در پی آن است تا ویژگی های یک مکان به گونه ای باشد تا مردم ان را به عنوان محل سکونت خود انتخاب و نسبت به آن احساس مسئولیت کنند. در این صورت می توان با توجه به نیازهای ساکنین و تامین رضایتمندی هرچه بیشتر آنها بافت محله را دوباره زنده ساخت.

کلیدواژه ها:

مرمت شهری ، با زنده سازی ، محلات تاریخی ، سازمان فضایی - اجتماعی