بررسی ابعاد اقتصادی - اجتماعی و کالبدی 8 منطقه حاشیه نشین شهر اهواز

حاشیه نشینی درشهر اهواز تابعی از روند حاشیه نشینی درکل کشور است آغاز این پدیده دراین شهر به دهه قبل از سال 1320 و دردهه 1340 به دنبال انجام اصلاحات ارضی و تحولات اقتصاد نفت و افزایش درآمد کشور روند افزایشی داشته است ایجاد شرکت نفت و تاسیسات وابسته به آن نیاز به نیروی کارگر ساده متخصص ایجاد دانشگاه و .. دراهواز باعث رشد مهاجرت و شهرنشینی شد هم اکنون اهواز هفتمین کلان شهر کشور با جمعیت 1038980 نفر در سال 1388 دارای حدود 400000 نفر حاشیه نشین می باشد که این رقم بیش از 35% جمعیت کل شهر بوده و بین کلانشهرهای ایران بحرانی ترین وضعیت را دارد اینمقاله به بررسی ومقایسه ابعاد اجتماعی اقتصادی 8 منطقه حاشیه نشین و کمبودهای آنان می پردازد فقدان برنامه ریزی ناهماهنگی مدیریت قانونی و ابعاد گسترده آن از دیگر معضلات شهر اهواز در روند نابسامانی است روش تحقیق دراین مقاله کتابخانه ای بوده و کلیه اطلاعات لازم با مراجعه به منابع کتابخانه ای سازمان ها نهادهای دولتی مصاحبه با کارشناسان مربوطه جمع آوری و تجزیه و تحلیل گردیده است و درپایان نتایج نشان میدهد که این مناطق از نظر سرانه ها و معیارهای جمعیتی آموزشی اجتماعی کالبدی و مسکن دارای حداقل میزان نرخ بالای بیکاری و درصد ناچیزی را در فعالیت های اقتصادی اشغال کرده و اکثریت زیرخط فقر قرار دارند درپایان راه کارهای اقتصادی اجتماعی و کالبدی از جمله تشکیل نهاد مدیریت دولتی ایجاد دفاتر اجرایی مشارکت اجتماعی حمایت از اقشار آسیب پذیر فعالیت های عمرانی و زیرساختی امنیت محلات مطالعات طرح جامع و تفضیلی استانداردسازی فضاها کاهش خطرات زیست محیطی و ... ارایه شده است.

کلیدواژه ها:

مهاجرت سرانه مسکونی ، آموزشی و ... سکونت گاه های غیررسمی ، 8 منطقه حاشیه نشین ، زیرساخت ها ، جمعیت ، بیکاری