بررسی تمرکز شهری ونخست شهری در استان کرمانشاه طی دوره آماری (1390-1335) ونقش آمایش سرزمین در تعادل بخشی به شبکه شهری استان

آمایش سرزمین به معنای بهره برداری بهینه از امکانات در راستای بهبود وضعیت مادی و معنوی و درقلمرو جغرافیایی خاص است. در این طرح مزیت های فضای طبیعی، اجتماعی و اقتصادی، ساماندهی ونظام بخشی می شود. این کار با هدف ایجاد رابطه منطقی بین توزیع جمعیت و انجام فعالیت ها در پهنهسرزمین با توجه به ویژگی های فضایی مناطق است. یکی از موارد مهم در برنامه ریزی آمایش سرزمینتوجه به توزیع متعادل جمعیتی در نقاط شهری است، که عدم رعایت آن در شبکه شهری سبب از بینرفتن منابع انسانی و همچنین آلودگی های زیست محیطی می شود . به طور کلی هدف های آمایشسرزمین در ارتباط با مباحث شهری، مبانی متوازنی از کانو ن های زیستی و نظام سلسله مراتب شهریدر جهت تعادل بخشی به شرایط زیست است. دیدگاه های آمایش سرزمین، کارکرد کانون های جمعیتیرا در قلمروهای متفاوتی از فعالیت ها می بیند و نقش و عملکرد واقعی یک شهر را در شرایط متعادل بهرهگیری و خدمات رسانی، نمایان می سازد. دراین مقاله، در این راستا برمبنای نتایج سرشماری عمومینفوس و مسکن در طی شش دوره سرشماری (1390-1335) و با رجوع به آمارنامه جمعیتی، آمارهای مورد نیاز استخراج شده، آنگاه با بهره گیری از شاخص های نخست شهری وتمرکز شهری و تحلیلشبکه شهری استان طی دوره آماری سال (1390-1335) به بررسی نقش آمایش سرزمین در تعادل بخشی به شبکه شهری می پردازد.

کلیدواژه ها:

آمایش سرزمین ، شبکه شهری ، نخست شهری ، استان کرمانشاه