مدیریت یکپارچه مادرشهرها: از حکمروایی تا فراحکمروایی

مدیریت یکپارچه مادرشهرها ونواحی مادرشهری درسالهای اخیر کانونه توجه بسیاری از مباحث دانشگاهی و سیاستگذاری بوده است این رویکرد گاه براساس الگوی حکمروایی سلسله مراتبی خواهان تسلط نهادهای برنامه ریزی دولتی برسایر نهادهای مرتبط با تامین زیرساختهای حیاتی شهرها می باشدو زمانی با تاکید برالگوی حکمروایی خودسازمان یافته بازتابی برمشارکت جامعه مدنی بازار دولت درمدیریت شهرها تاکید دارد مدیریت شهری دربسیاری از کشورهای جهان سوم برمبنای پیروی از الگوهای پیش اندیشیده فوق و فارغ ازنگرش بازتابی درجریان است درحالیکه هیچ یک از الگوهای حکمروایی کامل و جامع نمی باشند زیراپیچیدگی زندگی اجتماعی امکان شناخت کامل را فراهم نمی سازد و هرچیزی که کامل نباشد با شکست روبرو خواهد شد برمبنای این چشم انداز درسالهای اخیر مفهوم فراحکمروایی به عنوان بخش مکمل مفهوم حکمروایی درادبیات مدیریت شهری متداول گردیده است که معتقد است درآینده مدیریت آینده شهرها موافق با پذیرش تنها یکی از الگوهای حکمروایی یعنی بازار سلسله مراتب و یاشبکه ها نیست بلکه همگام با همه این الگوها میب اشد و هنر مدیریت شهری پذیرش تضادها و ترکیب کارامد شیوه های متفاوت حکمروایی است.

کلیدواژه ها:

مدیریت یکپارچه شهری ، الگوهای حکمروایی ، فراحکمروایی ، فرهنگ