تاثیر شاخص های توسعه شهری برکیفیت زندگی در استان های ایران

جمعیت شهرنشین در سراسر جهان به شدت در حال افزایش است، در واقع افراد برای آنکه بتوانند به نیازهایشان دست یابند در شهرها ساکن می شوند. این افزایش جمعیت از یک طرف باعث ایجاد صرفه های اقتصادی و منفعت واز طرف دیگر باعث بروز مشکلاتی همچون کاهش کیفیت محیط زیست و افزایش جرم و جنایت می شود. این منافع و مشکلات زندگی ساکنان شهرها را تحت تاثیر قرار خواهند داد. بنابراین اندازه بهینه یک شهر جایی است کههزینه-ی نهایی ورود آخرین نفر با منافع نهایی آن برابر شود. شهر به عنوان بستر زیست انسان شهرنشین، نیازمند تامین استانداردهایی است که در یک نگاه می توان آن ها را استاندارد کیفیت زندگی نامید؛ و در واقع این منافع و هزینه ها(وجود و عدم وجود امکانات) هستند، که این استانداردها را ایجاد می کنند؛ لذا هدف این پژوهش بررسی تاثیرشاخص های توسعه شهری بر کیفیت زندگی است. به این منظور هر دو جنبه ی توسعه شهری در نظر گرفته می شود که جنبه ی اول آن شامل تعداد شهرها و نرخ شهرنشینی می باشد و جنبه دوم نخست شهری را دربر دارد. برای کیفیتزندگی نیز با تکیه بر نظریه نیازهای انسانی مازلو، ۱۵ شاخص تعریف شده است که هر شاخص از جمع اثرات مثبت و منفی زیرشاخص های بی مقیاس شده که برای آن شاخص درنظر گرفته شده، بدست می آید قلمرو این پژوهش شامل تمام استان های ایران و دوره ی زمانی سال ۱۳۸۵ در نظر گرفته شده است. پس از محاسبه شاخص ها با استفاده از روشols اثرات خطی و غیرخطی شاخص های توسعه ی شهری و رشد آن ها بر شاخص های کیفیت زندگی آزمون شد. نتایج حاصل شده نشان داد که توسعه شهری بر کیفیت زندگی ساکنان تمام استان های ایران اثرگذار است به طوری که تعداد شهرها بیشترین و نخست شهری کمترین تاثیر را داشته است.

کلیدواژه ها:

توسعه شهری ، نرخ شهرنشینی ، نخست شهری ، کیفیت زندگی