جایگاه نماد و نشانه در در مقابر معاصر ایران (بازه زمانی 1310 الی 1350)

سال انتشار: 1396
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: فارسی
مشاهده: 535

فایل این مقاله در 16 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این مقاله:

شناسه ملی سند علمی:

USCONF01_108

تاریخ نمایه سازی: 24 شهریور 1397

چکیده مقاله:

نشانه شناسایی و معنا یابی مفاهیم عرفانی در معماری نشان از کاربرد مفاهیم روحانی در کالبد معماری است که می تواند از پس در دیدگاه عرفان اسلامی و یا قره باغ مورد بررسی قرار گیرد، رمز یا نماد بیان ادراکی و مشهود است که باید جایگزین چیزی مخفی و مکتوم شود. گرایش به کاربرد نماد، نشان و رمز همواره با نوع بشر همراه بوده است و دیرپا ترین آن ها را در آثار انسان های نخستین که به دلایل تکنیکی بیشتر در قالب نقاشی های دیواری است دیده ایم و در جامعه امروزی کمتر اثری را می توان یافت که در آن نشانی از نمادها و نشانه ها نباشد زیرا که نماد و نشانه برای بروز و ظهور، بستری جز ذهن خلاق خالق خود نمی طلبد. اما نشانه نیز به عنوان یکی از اقسام رابطه برای برقراری ارتباط نیازمند جامعه ای پویا است که طرف دوم این ارتباط اند. این تحقیق در پاسخ به سوال نماد و نشانه چیست و جایگاه کاربرد آن در معماری مقابر معاصر ایران که مابین سال های 1310 تا 1350 ساخته شده است توف جاست مورد بررسی قرار گرفته است. و در پایان این نتیجه حاصل می گردد که در اکثر مقاطع طراحی شده از نشانه ها و نمادهای مفهومی و ازلی استفاده شده است و در این آثار حتی کوچک ترین خط و کمترین نقطه بی دلیل و بی معنی وجود ندارد و از فانتزی های بی معنی دور بود و حقیقت یا عناصر نمادین خودنمایی می کند.

نویسندگان

سپیده شریف خواجه پاشا

دانشجوی دکتری معماری مدرس دانشگاه آیین کمال ارومیه

ابراهیم ثمین شریفی

دانشجوی دکتری معماری ، هیات علمی دانشگاه آزاد واحد نقده

صدرا شوکتی

دانشجوی کارشناسی معماری دانشگاه آیین کمال ارومیه