بررسی استفاده از امکانات ویژه سنتی در طراحی شبکه جمع آوری آ بهای سطحی شهری

گسترش شهرها در دهه های اخیر باعث محدود شدن و اشغال بعضی از اراضی کشاورزی اطراف آنها توسط مناطق مسکونی شده است. در این میان تاسیسات مرتبط با این اراضی در ضمن این گسترش در بافت شهری باقی مانده و گاه نیز به صورتی کاملاً نا همگون و ناهمسان با محیط اطراف خود باعث بروز مشکلاتی می گردد. از جمله این تاسیسات می توان به کانال ه ای آبرسان، زهکش های مزارع، مخازن ذخیره آب و کاریزها اشاره کرد. ماهیت وجودی این تاسیسات در مناطق شهری به دو شکل است که عباتند از: تاسیسات باقی مانده در بافت شهری شریان حیاتی اراضی کشاورزی باقی مانده در اط راف شهرهاست و یا ارتباط این تاسیسات با اراضی قطع شده و یا تمامی اراضی زیر پوشش این تاسیسات در بافت شهری از بین رفته اند. در حالت اول که امکان حذف این تاسیسات وجود ندارد از یک طرف وجود این تاسیسات باعث بروز مشکلاتی در ایجاد زیرساخ تهای شهری می گردد و از طرف دیگر می توان از این تاسیسات در راستای اهداف خاص استفاده نمود. از آنجا که تاسیسات بجا مانده با بخش آب مرتبط است بنابراین بیشترین کاربرد آنها در جمع آوری آبهای سطحی امکان پذیر است. در این تحقیق بر پایه نمونه های عملی در شهره ای دیزیچه در استان اصفهان و سمنان تاثیر این تاسیسات در جم ع آوری آب های سطحی شهری توسط مدل EPA SWMM مورد بررسی قرار گرفته و نتیجه آن به صورت کاهش در ابعاد کانال های اصلی جمع آوری آبهای سطحی مورد ارزیابی قرار می گیرد.

کلیدواژه ها:

مدلسازی جمع آوری آبهای سطحی شهری ، EPA SWMM ، طراحی شبکه جمع آوری آبهای سطحی ، امکانات سنتی در شهرها