بررسی و شناخت رهیافتهای ساماندهی سکونتگاههای غیررسمی

به دنبال روند شتابان شهری شدن و پیامدهای مختلف آن ، مسکن و چند و چون آن به یکی از مسائل اصلی فراروی شهر ومدیریت شهری بدل شد . فقر و نابرابری و ناتوانی گروههایی از اجتماع در تامین مسکن مناسب و کاستی های نظام برنامه ریزی ومدیریت در ایجاد زمینه برای برخوردار شدن این گروهها از مسکن شایسته ، شکل گیری سکونتگاههای غیر رسمی 1 و محلات فقیر نشین را در پی داشت . این وضعیت با عدم پیگیری رهیافت 2 مشخص و نبود سیاستهای واقع گرایانه و عملی به گسترش ابعاد این مسئله انجامید. البته در چند دهه گذشته با تکیه بر منابع دولتی و اشکال مختلف تلاشهایی صورت گرفته تا راهکار هایی برای حلمسئله بکار گرفته شود . در این میان گاه با نادیده گرفتن این سکونتگاهها ، امید به حل مشکل در روند توسعه جاری بوده است و گاه تخریب و پاکسازی پیشه شده است . در بعضی موارد نیز مدارا و به رسمیت شناختن حقوق ساکنین سکونتگاههای غیر رسمیو یا رویکرد تامین زمین و خدمات برای آنها به کار رفته است. در واقع غالب این رهیافتها بصورت موضعی و مقطعی و مبتنی برشناخت نادرست پدیده بوده است . از آنجا که این رهیافت ها نتوانسته اند مشکل ایجاد و گسترش سکونتگاههای غیر رسمی را حل کنند ، رهیافت توانمند سازی و ارتقاء کیفیت محیطی به عنوان رهیافت هایی نو در جهت ساماندهی سکونتگاههای غیر رسمی از سال 1991 میلادی در کشور های آمریکای لاتین ، آسیا و آفریقا بکار گرفته شدکه تجارب بکار گیری سیاست های اجرایی آننسبت به سایر رهیافت ها بسیار موفقیت آمیز تر بوده است.هدف از پژوهش حاضر بررسی و طبقه بندی رهیافتهای اجرا شده در رابطه با ساماندهی سکونتگاههای غیر رسمی و در نهایت معرفی ویژگی های رهیافت توانمندسازی به عنوان یک رویکرد برتر است

کلیدواژه ها:

رهیافت ، اسکان غیررسمی ، برنامه ریزی فضایی شهر ، ارتقای کیفیت محیطی 3 ، توانمند سازی