تجربه نوشهرها به مثابه ی قوه محرکی در پاسخ به نیاز متروپل

احداث شهرهای جدید یکی از قدیمی ترین سیاست های توسعه شهری و برخورد با مسائل شهرهای بزرگ در جهان است..هر چند که طی این مدت ماهیت مسائل شهرهای بزرگ دستخوش تغییراتی بوده است لیکن برنامه ریزان و شهرسازان توانسته اند با بازنگری دراصول و اصلاحاتی در زمینه اجرا، از این سیاست برای برخورد با مشکلات روز استفاده کنند. در ایران نیز رشد شتابان شهرنشینی با توانتجهیز فضاهای شهری و گسترش زیرساختها متناسب نبوده و از آنجا که توزیع فضایی شهرها و جمعیت کنترل شده در چهارچوب یک برنامه جامع که مبتنی بر هماهنگی های بخشی و ناحیه ای باشد صورت نگرفته است، مشکلات ناشی از آن ابعاد پیچیده ای یافته استکه رفع آنها تلاش همه جانبه و برنامه ریزی شده ای را می طلبد. مقاله حاضر،تحت عنوان تجربه نوشهرها به مثابه ی قوه محرکی در پاسخ به نیاز متروپل جهت تحلیل و ارزیابی راههای توسعه شهرهایجدید جهت برنامه ریزی متروپل درجه دوم کشور تبریز و برای ارزیابی یک نمونه از این شهرها به منظور شناخت مسائل و مشکلاتمرتبط بر ایجاد این شهرها در جهت تدوین الگوی مناسب برنامه ریزی در نوشهرها و موفقیت آنها ارائه شده است.که این ارزیابی می تواند ضمن بازشناسی وضع موجود شهرهای جدید و بازنگری مجموعه اقدامات و عملیات در ایجاد و توسعه این شهرها، در تحلیل بیطرفانه، واقع گرایانه به راهکارهایی منجر شود که براساس آنها ادامه حرکت با درس گیری از تجربیات، قانونمندتر و هماهنگ تر و درفضایی روشن تر صورت گیرد.جهت دستیابی به اهداف این مقاله،بررسی ضرورت برنامه ریزی و ایجاد شهرهای جدید صورت می گیرد،سپس نمونه موردی شهرجدید سهند انتخاب و مورد ارزیابی قرار می گیرد و در نهایت پیشنهادات لازم ارائه می گردد.روشهای مورد استفاده در تحلیل ها و ارزیابیهای انجام گرفته ،روشهای قیاسی،روش رعایت فرآیند برنامه ریزی در تهیه برنامه توسعه شهر جدید سهند می باشد. در تدوین پیشنهادات از تعیین عرصه ها و زیر عرصه های تصمیم گیری و اختیارات استفاده شده است.

کلیدواژه ها:

توسعه شهری ، توزیع فضایی ، متروپل ، شهرجدید سهند