سازوکار تجلی معماری پایدار در مناطق کوهستانی غرب کشور

در چشمانداز زیستمحیطی، توسعه تنها زمانی پایدار است که بر شالوده اصول بومشناسی استوار باشد به عبارتی در هماهنگی و تناسب با محیط خود بوده و بر اساس خصوصیات فرهنگی، اقلیمی و محیطزیست منطقهشکل گرفته و همسو باشد. معماری بومی در ایران نیز به دلایل تنوع اقلیمی دارای گوناگونی اشکال و فرمهای خاصی است که بر اساس اقلیم منطقه، دانش بومی ساکنان و عوامل فرهنگی در جهت حفظ طبیعت و بهرهمندی از عواملاقلیمی سودمند، خیلی پیشتر از زمانیکه توسعه پایدار خودنمایی کند رواج داشته است. نگارندگان نیز در این مقاله سعی دارند تا با استفاده از مطالعات کتابخانهای و تحقیقات میدانی ضمن شناختاقلیم و معماری بومی، تأثیرگذاری اقلیم بر شکلگیری معماری بومی مناطق کوهستانی غرب ایران را با توجه به بافت منطقه، فرم ساختمان، نحوه قرارگیری، نوع سقف و جنس مصالح و غیره را شناسایی و در پایان نیز پیشنهاداتی جهت بهرهگیری از عناصر رعایت شده در معماری بومی منطقه مورد پژوهش در طراحیهای جدید معماری و شهرسازی ارائه گردیده است

کلیدواژه ها:

توسعه پایدار ، معماری بومی ، سرد و کوهستانی