بررسی تأثیر فضای سبز در توسعه پایدار شهری

فضای سبز با دارا بودن خواص چند جانبه، نقش فوق العاده ای در زندگی بشر دارد. در واقع خواص چند جانبه آن از تولیداکسیژن و ازت گرفته تا خاصیت کشندگی موجودات مضر، از جذب انواع ذرات معلق مضر و مواد آلوده کننده هوا گرفته تاخاصیت تعدیل کنندگی شرایط محیطی، از برقراری توازن اکولوژیک در محیط گرفته تا خاصیت جذب صدای ناهنجار، از ایجاد محیط امنیت و آسایش و تفریح گرفته تا مرکز تجمع انسان ها و ... زمینه تنوع را در ذهن تداعی می کند. امروزهمفهوم شهرها بدون فضای سبز مؤثر در اشکال گوناگون آن قابل تصور نیست. پیامدهای توسعه شهری و پیچیدگی هایمعضلات زیست محیطی آن، موجودیت و گسترش فضای سبز را اجتناب ناپذیر کرده است. توجه به فضای سبز بطور عام بعنوان ریه های تنفسی شهرها، تعریف اغراق آمیزی از کارکرد آن نیست. این تشبیه، بیان کننده حداقل کارکرد آن درمفهوم اکولوژیک شهرها به شمار می رود. این فضاها، هم از دیدگاه تأمین نیازهای زیست محیطی شهرنشینان و هم از نظر تأمین فضاهای فراغتی و بستر ارتباط و تعامل اجتماعی آن جایگاهی در خور اهمیت دارد. طبیعت و فضای سبز که بعنوان قلب تپنده زیستگاه های بشری ایفای نقش می نمود، با بی توجهی ساکنان شهر رو به افول و نابودی گذاشته است. با توجهبه بحران هایی که روز به روز بیشتر شهرها را تهدید می کند مانند آلودگی های صوتی، آلودگی هوایی، فشارهای روانی، زندگی در میان ازدحام ساختمان های سنگی و ترافیک های شدید، لزوم توجه به نیازهای این جمعیت عظیم شهریاحساس می گردد. یکی از راه های رسیدن به توسعه پایدار، داشتن رفاه و آسایش در زندگی جامعه می باشد که امروزه تلاش همه مسئولین ودست اندرکاران امور جامعه، تأمین رفاه و آسایش مردم می باشد. از عوامل بیرونی تأمین آسایش و رفاه در فضاهایپرازدحام شهری، فضاهای سبز شهری می باشد که پژوهش های زیادی تأثیر آن را برای آسایش شهروندان به اثبات رساندهاست. از این رو بر نقش حساس و تعیین کننده طراحی و برنامه ریزی شهری در جهت حفظ ارتباط و محیط های شهری با فضای سبز و طبیعت تأکید می شود

کلیدواژه ها:

فضای سبز ، توسعه فضای سبز ، کارکردهای فضای سبز ، روش توپیاری ، هایدروسیدینگ