دستیابی به شهرهای فشرده پایدار از طریق تجدید حیات شهری بافت فرسوده

رشد شهرنشینی و توسعه افقی شهر در دهه های اخیر موجب گسترش بی رویه شهری و از بین رفتن منابع محیطی شده است، درعین حال مناطق داخلی شهرها به خصوص بافت های فرسوده شهر خالی از سکنه می شوند. قوتی درونی که به دلیل نگاه صرفاًکالبدی برنامه های بهسازی به آن چشم اندازهای مورد انتظار را محقق نکرده است و تهدیدهای بیرونی را دامن زده است. مسئله اصلی این است که چگونه می توان در چارچوب رهیافت های تجربه شده دنیا با نگاهی چندبعدی و با نگرشی راهبردی، به سمت پایداری شهری گام برداشت. به طور کلی ظهور پارادایم های تجدید حیات شهری و شهر فشرده در عصر حاضر، واکنشی به مشکلاتو تنگناهای زیست محیطی، اقتصادی، اجتماعی، و . . . تشدید یافته و راه حلی هایی برای رسیدن به اهداف توسعه پایدار شهری هستند. در این پژوهش هدف بررسی ارتباط رهیافت تجدید حیات شهری در بافت های فرسوده و رسیدن به شهرهای فشرده پایداراست. به این منظور تلفیقی از روش های فرا تحلیل و استفاده از متون معتبر جهانی استفاده شده است، ابتدا چارچوب نظری ومفاهیم مورد نظر شناسایی و توسط جداول و نمودار تحلیل و پردازش شده اند و ارتباط مفاهیم و جنبه های مختلف آن ها تشریح شده است. یافته های مقاله اهمیت تجدید حیات بافت های فرسوده را در پایداری شهری و ایجاد شکل فرم شهری فشرده پایدار نشان می دهد. در نهایت با توجه به مطالعات پیشین راهکارهای اجرایی جهت دستیابی به شهر فشرده پایدار از طریق تجدید حیات بافت های فرسوده ارائه شده است

کلیدواژه ها:

شهر فشرده ، پایداری ، تجدید حیات شهری ، بافت فرسوده