طبیعت گرایی در طراحی معماری فضاهای آموزشی

ارتباط کودکان و طبیعت در دنیای امروز در حال قطع شدن است و مدارس یکی از مهمترین فضاها برای برقراری دوباره این ارتباط می باشد. در پژوهش حاضر، ضمن شناسایی نقش و جایگاه طبیعت در معماری مدارس، به روش همزیستیساختمان مدارس با طبیعت از طریق پاسخگویی به شرایط آب و هوایی و توپوگرافیک و طرح های خاص فضای سبز به تاثیرات آن بر افزایش تعداد دانش آموزان از لحاظ زیبا شناختی و روان شناختی پرداخته می شود. هدف از این پژوهشفراتر رفتن از نگرش های مقطعی و ارائه راهکارهای محدود، سعی در آن مینماید تا بصورت بنیادی میان منظر و مقولهآموزش به معنای آن در قرن بیست و یکم و مقوله آموزش اخلاقیات زیستی به کودکان و مسایل پرورشی موجود در مدارس ارتباط برقرار نماید. روش تحقیق در این پژوهش توصیفی، تحلیلی، تطبیقی بوده است که به شناسایی نقش وجایگاه طبیعت در معماری مدارس و بررسی تاثیرات حضور فضای سبز در مدارس، بر روح و روان دانش آموزان و به چگونگی طراحی فضاهای طبیعی و چگونگی حضور آنها در فضاهای آموزشی و در نتیجه کارآمد کردن این فضاها پرداخته می شود. در نتیجه، بکار گیری طبیعت، منجر به تبدیل محیط فیزیکی مدارس به محیطی موثر برای اهداف آموزش وپرورش کودکان میشود. از عوامل مهم در طراحی فضای باز مدارس، توجه به قابلیت های آن در زمینه بهره برداری های عملکردی، تاثیرات روانشناسانه و افزایش قابلیت های اقلیمی ساختمان مدارس است

کلیدواژه ها:

طبیعت ، فضای آموزشی ، معماری ، معماری منظر ، مدرسه