جایگاه فرهنگ درون گرایی در معماری پایدار ایران اسلامی نمونه موردی: هشتی و معاصرسازی الگوهای مفهومی آن

برآوردن نیازهای کنونی جامعه بدون واردکردن لطمه ای به توان نسل های آتی، از جمله مهمترین اندیشه های انسان و حوزه های کاری وی، به ویژه معماری پایدار می باشد. در این راستا رسیدن به کیفیت های مطلوب زندگی، همزمان با صیانت ازکیفیت هایمحیطی، به عنوان هدف مدنظر قرار می گیرد. درگذشته نیز، عواملی مانند بهره گیری از فرهنگ و معیارهای نشات گرفته از باورهای جمعی افراد و روش های ساخت متناسب با اقلیم منطقه، همگی در تلاش برطرف نمودن نیازهای متفاوت افراد بوده اند . با اندکیتأمل می توان دریافت؛ عوامل فوق نشان دهنده ی بهره گیری معماری ایران دیروز ، از مفاهیمی مشابه معیارهای معماری پایدارمی باشد. امروزه به دلایل مختلفی مانند محدودتر شدن منابع و نیاز مبرم جوامع به حفظ انرژی و بروز اثرات منفی برجا مانده از تقلیدهای سطحی از معماری غرب، سبب می شود تا باری دیگر به معیارهای بازمانده از نیاکانمان رجوع کرده و به معاصرسازی روش های گذشته اقدام نمود. برای تحقق این امر، شناخت هرچه بیشتر مفاهیم و علل وجودی این الگوها در مرحله ی نخست قرارمی گیرد. مقاله واضر با استفاده از روش توصیفی ا تحلیلی و بررسی منابع کتابخانه ای سعی دارد تا با مشخص نمودن جایگاه امروزین عامل فرهنگ درون گرایی در معماری پایدار، بتواند پیشنهادهایی در جهت بهبود عملکرد این رویکرد خاص داشته باشد.

کلیدواژه ها:

درون گرایی ، معماری پایدار ، هشتی ، ورودی ، بعد اجتماعی ، فرهنگ