ارزیابی برقراری شیوه حمل و نقلی همپیمایی با مهندسی ارزش (مطالعه موردی - شهر تهران)

بهطور کلی مشکلات حمل و نقلی ریشه در عوامل مختلفی دارند که از نابسامانی وضعیت عرضه و تقاضا و استفاده بیرویه از وسایلنقلیه شخصی ناشی میشود. یکی از مهمترین راههای حل مشکلات ترافیکی، اصلاح برنامهریزی و افزایش حق انتخاب مسافران و کیفیت شیوههای مختلف سفر است تا استفادهکنندگان انگیزه لازم برای تغییر شیوه(مد) سفر خود، از وسیلهنقلیه شخصی به سیستم حمل ونقل همگانی را پیدا کنند. میباشد، به جای احداث تسهیلات جدید نظیر راه و « مدیریت تقاضای سفر » در این روش که موسوم به پارکینگ، با ارایه راهکارهای جدید و مدیریت تسهیلات موجود حداکثر بازده مدنظر قرار میگیرد. یکی از مهمترین راهکارهای مدیریت تقاضای سفر، کاهش تردد وسایلنقلیه تک سرنشین با تدبیر سیاستهایی جهت افزایش ضریب سرنشین وسایلنقلیه، حمل و نقل همگانی و ... میباشد. در این مقاله نیز به یکی از پرداخته شده است. از آنجایی که ایجاد هرگونه تسهیلات جدید حمل « همپیمایی » این راهکارها تحت عنوان و نقل شهری مستلزم صرف هزینههای کلان می باشد، لذا قبل از اجرای طرح باید طرح پیشنهای مورد ارزیابی قرار گیرد تا مقرون به صرفه بودن طرح و مطابقت پروژه با اهداف توسعه شهری مشخص گردد. در این مقاله سعی شده است جهت ارزیابی اجرای این راهکار برای شهر تهران، پس از تعریف و شبیهسازی گزینههای مختلف، نتایج نهایی برای انتخاب بهترین گزینه مورد ارزیابی قرار گیرد. در این مطالعه سعی شده از تکنیکهای مهندسی ارزش به منظور ارزیابی طرح و دستیابی به بهترین گزینه استفاده شود. جهت شبیهسازی گزینهها نیز از نرم افزار کلان نگر شهر تهران ٣ استفاده شده است.

کلیدواژه ها:

مدیریت تقاضای سفر ، افزایش ضریب سرنشین ، هم پیمایی ، مهندسی ارزش