مقایسه اثرات پماد موضعی کالاندولا و عصاره آبی صمغ گیاه انزروت (fasciculifolius Astragalus) بر التیام زخم های ایجاد شده در پوست خرگوش

سال انتشار: 1388
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: فارسی
مشاهده: 992

نسخه کامل این مقاله ارائه نشده است و در دسترس نمی باشد

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این مقاله:

شناسه ملی سند علمی:

VETLAB01_178

تاریخ نمایه سازی: 24 شهریور 1398

چکیده مقاله:

هدف: درکتب پزشکی باستانی ایران از جمله قانون در طب شیخ الرئیس ابوعلی سینا، ترکیبات گیاهی مختلفی برای التیام زخم پیشنهاد شده است . در این مطالعه اثر التیامی صمغ گیاه انزروت (کنجده) به لحاظ هیستوپاتولوژی با پماد موضعی کالاندولا مورد مقایسه قرار گرفته است . مواد و روش کار: سه گروه 5 تایی از خرگوش های بالغ با شرایط تقریبا یکسان، انتخاب شده و روی پوست ناحیه پشت هر یک زخمی به قطر تقریبی 1سانتی متر مربع ایجاد گردید و در کل دوره های زمانی التیام منطبق بر روزهای 3 ، 7 ، 14 و 28 در نظر گرفته شد. گروه اول با صمغ گیاه انزروت و گروه دوم با کالاندولا تیمار شده و گروه سوم(شاهد) دارویی دریافت نکرد. معیار ارزیابی بر مبنای فاکتورهای انقباض زخم ، میزان تشکیل بافت گرانوله و بروز یا عدم بروز عفونت ثانویه و نیز رتبه بندی این فاکتورها با نمادهای I ،II و III تعیین شد. نتایج و بحث : در گروه اول(صمغ انزروت) روند التیام از ابتدا تا انتهای دوره رضایت بخش بود و به خصوص در ابتدا نسبت به دو گروه دیگر پیشرفت بهتری داشت . در گروه دوم(کالاندولا) روند التیام زخم ها در هفته اول حتی نسبت به گروه سوم(شاهد) نیز کندتر بود اما پس از آن تسریع شد. نتیجه اینکه صمغ انزروت دارای اثر التیامی مناسبی از ابتدا تا آخر دوره است ولی با توجه به مطالعات قبلی نگارنده بر روی داروی کالاندولا بهترین زمان استفاده از آن از حدود یک هفته پس از بروز جراحت یعنی در مرحله افزایشی التیام، می باشد. در نهایت ، مقایسه روند التیام در دو گروه اول و دوم به لحاظ کمی (زمان نهایی دوره التیام) و کیفی (میزان تشکیل بافت گرانوله ، میزان انقباض، رویش مجدد مو در موضع ) تقریبا در یک سطح ، ارزیابی گردید. بازگشت به سنت و پناه بردن به طبیعت ، جهت سود جستن از منابع ارزشمند آن و گریز از داروهای مرگ آور شیمیایی محصول مدرنیته ، روند خوشایندی است که خوشبختانه با استقبال عمومی گسترده ای همراه است . بسیاری از داروهای سنتی پیشنهاد شده در منابع باستانی ارزش درمانی بالایی دارند مشروط بر این که با استفاده از روش علمی روز ارزیابی شده و استفاده از آن ها دارای توجیه علمی و اخلاقی باشد.

نویسندگان

شاهو قهرمانی دهبکری

دستیار تخصصی پاتولوژی دامپزشکی دانشکده علوم تخصصی دامپزشکی دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات تهران

سمیرا سعیدیانی

علوم آزمایشگاهی دامپزشکی

رضا محمدزاده

موسسه تحقیقات واکسن و سرم سازی رازی شعبه شمالغرب کشور، مرند

موسی شجاع قره باغ

دامپزشک بخش خصوصی