تاثیر VO2max بر شاخص های پویایی اکسیژن دوره ریکاوری پس از فعالیت بیشینه پیوسته در زنان والیبالیست

مقدمه: دوره ریکاوری، دوره جدایی ناپذیر پا از ورزش است که در این دوره میزان متابولیسم بالاتر از سطوحاستراحتی است. درک چگونگی پویایی اکسیژن مصرفی در دوره ریکاوری با استفاده از شاخصه های آن، پس ازفعالیت ورزشی می تواند به مربیان، ورزشکاران و بیماران با درجات مختلف نارسایی های قلبی در طراحی برنامهتمرینی کمک کند. بر همین اساس هدف تحقیق حاضر بررسی تاثیر حداکثر اکسیژن مصرفی بر شاخص هایپویایی اکسیژن دوره ریکاوری پس از فعالیت بیشینه پیوسته در زنان والیبالیست می باشد. مواد و روش ها: برایانجام این مطالعه، 7 زن والیبالیست نخبه با میانگین سنی 1/5±21 سال، وزن 5/7±60/71 کیلوگرم، قد 5/6±168/3 سانتی متر، شاخص توده بدنی 1/7±21/7 و حداکثر اکسیژن مصرفی 3/4±41/4 میلی لیتر بر کیلوگرم در دقیقه به صورت نمونه گیری هدفمند و در دسترس انتخاب شدند. برای جمع آوری داده های شاخص های پویایی اکسیژن دوره ریکاوری از دستگاه سنجش گازهای تنفسی (GAS ANALYZER) استفاده شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون Paired t در سطح معناداری P=0/005 استفاده گردید. نتایج: پس از فعالیت بیشینه پیوسته، در نصب زمان ریکاوری اکسیژن (P=0/005) و نصب زمان ریکاوری نبض اکسیژن (P=0/001) تفاوت معناداری مشاهده شد. نتیجه گیری: ازمودنی هایی که حداکثر اکیژن مصرفی بالاتری دارند، پویایی اکسیژن سریع تر و نصب زمان ریکاوری کوتاه تری داشته و بازگشت به حالت اولیه در آنان سریع تر است.

کلیدواژه ها:

پویایی اکسیژن دوره ریکاوری ، VO2max ، فعالیت بیشینه پیوسته