بررسی روش نسبت مساحت برای برآورد دبی روزانه درحوضه های فاقد داده ( مطالعه موردی: حوضه آبخیز طالقان و آبریز سفید رود )

تحقیق حاضر، با هدف توسعه ی روش بهبود یافته ی مبتنی بر نسبت مساحت، برای فراهم کردن برآورد بهتر دبی روزانه در مناطق فاقد ایستگاه، انجام شد.در این مقاله روش نسبت مساحت با استفاده از یک مبدا ( SAR ) با انواع روش های نسبت مساحت با استفاده از چندین مبدا، که شامل : روش نسبت مساحت وزن دهی شده با فاصله جغرافیایی ( GWAR )، روش نسبت مساحت وزن دهی شده با مساحت حوزه آبخیز ( AWAR ) و روش نسبت مساحت وزن دهی شده با خصوصیات فیزیوگرافی ( PWAR ) مورد مقایسه قرار گرفتند. نتایج رویکردهای پیشنهاد شده، با استفاده از معیارهای ارزیاب جک نایف مورد ارزیابی قرار گرفت. نتایج نشان داد که در 24 ایستگاه از حوضه های آبخیز سفید رود و طالقان، روش نسبت مساحت وزن دهی شده با خصوصیات فیزیوگرافی با میزان همبستگی 0/69 و میزان میانگین مربعات خطای 11/17 و خطای بایاس 2/07- و مقدار ضریب ناش 33/3، نسبت به روش های دیگر عملکرد بالاتری دارد و روش نسبت مساحت با استفاده از یک مبدا با میزان همبستگی 0/56 ومیزان میانگین مربعات خطای 20/26 و خطای بایاس 3/23- و مقدار ضریب ناش 8/3، نسبت به روش های دیگر بیشترین خطای برآورد را دارا می باشد.

کلیدواژه ها:

تخمین ، دبی ، طالقان ، سفیدرود ، فیزیوگرافی ، جک نایف