ارزیابی روشهای کاهش تبخیر از سطح سامانه های آبگیر

در این تحقیق به منظور معرفی مناسبترین روش کاهش تبخیر از سطح خاک، افزایش طول دوره ماندگاری رطوبت خاک، تعیین میزان عملکرد تیمارهای مختلف و انجام مقایسه بین آنها، اقدام به ایجاد سامانه های لوزی شکل در دامنه شیب دار گردید . وظیفه اصلی این سامانه ها جمع آوری و هدایت آب حاصل از بارش به انتهای سامانه و نفوذ آن به داخل خاک می باشد که علاوه بر افزایش رطوبت درانتهای سامانه، تأثیر شایان توجهی در افزایش سطح سفره های آب زیرزمینی و کاهش فرسایش و رسوب دارد . در این طرح 6 تیمار و 3 تکرار در بخش انتهایی سامانه در نظر گرفته شده است که هر کدام از آنها با مصالح قابل دسترس کشاورزان همچون پلاستیک گلخانه ای، شن و ماسه پوشانده شده و برای انتقال رطوبت به عمق خاک فیلتری به عمق 50 و قطر 15 سانتی متر تعبیه شده است . پایش اطلاعات محیطی مشتمل بر بارندگی روزانه ، رواناب حاصل از بارندگی، تبخیر از طشتک، درجه حرارت خاک در عمق 30 سانتیمتر و رطوبت خاک در دو عمق 30 و 50 سانتیمتر، در مدت سه سال به وسیله تجهیزات لازم انجام گرفت . سطح سامانه ها برای تولید رواناب بیشتر و افزایش کارایی طرح از اواسط سال دوم طرح با پوشش پلاستیک گلخانه ای عایق شد . نتایج طرح نشان می دهد که تیمار حداکثر و یا بهترین تیمار از نظر نگه داشت رطوبت خاک در عمق 30 سانتیمتر تیمار ) b پوشش پلاستیکی و رو کش سنگریزه ) و در عمق 50 سانتیمتر تیمارهای b و ) d خصوصیات تیمار + b فیلتر حاوی سنگریزه به عمق 50 و قطر 15 سانتیمتر ) می باشند . میزان افزایش رطوبت حاصل از عایق شدن سطح سامانه در تیمار حداکثردر عمق های 30 و 50 سانتیمتر از سطح به ترتیب معادل 5/13 و 5/26 درصد می باشد .

کلیدواژه ها:

کاهش تبخیر ، سطح خاک ، نگهداشت آب ، تیمار حداکثر ، TDR