نقش راهکارهای حقوقی بر مدیریت حق آبه های محیط زیستی و تاثیر آن بر توسعه پایدار

آب، روح بخش حیات و قانون، نظم بخش زندگی است. بحران اب مسئله تازه ای نیست، هرچند که در سال های اخیر، نمود عینی و ملموس پیدا کرده است. از طرفی قوانین نانوشته، عرف و شرع نیز سابقه ای کهن در فرهنگ این مرز و بوم دارد. اما قدمت قوانین رسمی و مدلون که لازمه یک جامعه مدنی است، به خصوص قوانین مرتبط با آب عمر چندانی در کشور ندارد و به دهه های اول قرن جاری می گردد. قانون آب و نحوه ملی شدن ان، قانون توزیع عادلانه آب و اخیرا قانون تعیین تکلیف چاه های آب فاقد پروانه بهره برداری از جمله تاثیرگذارترین قوانین در زمینه آب به حساب می آیند. متاسفانه علی رغم گذشت چندین دهه از تصویب قوانین مربوط به گسترش حقوق عمومی آب در ایران به ویژه مسئله آب زیست محیطی یا حقابه زیست محیطی، آن گونه که شایسته است تدابیر و مقررات مناسب و هدفمند در مسیر این سیاست، تدوین نشده است. به دلیل عدم رعایت این موضوع، بسیاری از اکوسیستم ها آسیب دیده اند و دوام دراز مدلت آن ها دچار ریسک شده و نمی توانند پایدار بمانند و تنوع زیستی بالایی داشته باشند طبیعتا جای آن ها را سیستم های ساده با تنوع زیستی پایینی گرفته اند که غالبا تحت سلطه گونه های بیگانه ای است که در آینده استفاده چندانی برای انسان نخواهند داشت. برای حل این مشکلات باید مقدار آبی را منظور نمود که به طور پیوسته در اکوسیستم رها شود واز برداشت آن با موازین قانونی جلوگیری شود. نتیجه نهایی این تعادل، پایداری محیط زیست و هماهنگ بودن آن با سایر عرصه ها به منظور رسیدن به توسعه پایدار در همه زمینه ها است.

کلیدواژه ها:

راهکار حقوقی ، حق آبه محیط زیست ، توسعه پایدار