بررسی تاثیر تخریب بافت فرسوده تاریخی در هویت شهری نمونه موردی منطقه 12 تهران

رشد سریع و ناهنجار مراکز شهری، افزایش جمعیت شهرها و همچنین گسترش ساخت و سازهای نامتناسب شهری منجر به زیان بیشتر به بافت های تاریخی، و بی هویتی شهر و تاثیر منفی بر ساکنان شهر می شود. بنابراین حفظ بافت تاریخی به عنوان هویتی ضروری برای ادامه حیات شهرها مطرح می گردد . اهمیت و ضرورت حفظ آثار کهن نه به عنوان پدیده های نمادین، بلکه به دلیل شناخت سیر تحول و تکامل تاریخ شهرسازی و تمدن شهرنشینی، حفظ هویت و اصالت شهری و تبیین حیات شهری براساس شواهد و مدارک علمی همواره مورد توجه بوده است . بافت قدیمی تاریخی شهرها میراث ارزشمند تاریخی، فرهنگی ، کالبدی و غیره می باشد که خود بهترین نشانه هویت شهری است و حیات و رشد این بافت مانع از بی هویتی و فرسودگی شهر از درون شده و توسعه بی رویه آن را محدود می کند. در همین راستا پژوهش حاضر به دنبال تحلیل و بررسی تخریب بافت فرسوده تاریخی در هویت شهری است . با وجود جایگاه ویژه و عامل کلیدی بافت تاریخی منطقه 12 در هویت شهر تهران و کشور و همچنین اقداماتی که در همین راستا صورت گرفته، باز هم شاهد مشکلات و چالش های فراوانی هستیم که این منطقه با آن مواجه می باشد به منظور تحلیل داده های پژوهش از نرم افزار SPSS و آزمون Chi Square و آزمون مکمل Phi استفاده شده است و جامعه آماری شامل ساکنان منطقه 12 می باشد. در نهایت این نتیجه کسب شده که بین هویت شهری و شاخص های تاریخی، اجتماعی فرهنگی و کالبدی- فضایی رابطه معناداری وجود دارد و ضروری است تا در این زمینه اقدامات موثری صورت گیرد.

کلیدواژه ها:

بافت شهری ، بافت فرسوده تاریخی ، هویت ، هویت شهری ، منطقه 12 تهران .