شناسایی و اولویت بندی استراتژی های بهسازی و نوسازی بافت های فرسوده شهری با رویکرد مشارکتی (مورد مطالعه: منطقه 17 تهران)

شهر موجودی زنده و پویا است که کالبد آن در دوره های مختلف تحت تاثیر تحولات اقتصادی سیاسی و فرهنگی طبیعی و اجتماعی شکل می گیرد. در یک روند درست و سالم این تحوتت به گونه ای است که عناصر قدیمی شهرها مطابق با نیازهای نوین احیا گردند. شهرهای تاریخی و قدیمی علیرغم وجود ویژگی های مرکزیت ثقل اقتصادی جغرافیایی ارتباطی و رونق بازار قدیم از فرسودگی های ظاهری ضعف زیرساخت های شهری مشکلات فرهنگی و اجتماعی و مسائل ناشی از آن رنج می برند نسل های جدید تمایلی به ادامه زندگی در بافت های سنتی و قدیمی را ندارند و این موجب تغییر در ساختار و حتی تخریب این بافت ها می شود. به دنبال تحولات انقلاب صنعتی در زمینه های تکنولوژیکی اقتصادی اجتماعی و پیامدهای ناشی از هجوم و تمرکز جمعیت ها و فعالیت ها به بخش مرکزی شهرها این بافتها دچار افت فیزیکی، اقتصادی و اجتماعی شدند این فرایند باعث شد که باگذشت زمان، بافت های قدیمی و مرکزی شهرها پویایی خود را از دست بدهند و محله های خوب شهری به محله های پست و مسئله دار تبدیل شوند و دچار عدم تعادل گشته و قادر به پاسخگویی نیازهای جدید جوامع شهری نیستند، شهرها نیز مانند موجودات زنده ای هستند که رشد و زوال را تجربه می کنند. از این رو رهیافت مناسب به بافت قدیم و فرسوده شهری، مستلزم رویکردی دقیق و نگرشی همه جانبه به بافت کهن و ویژگی های آن می باشد، براین اساس تهیه و تدوین دقیق برنامه هایی قابل اجرا و بهسازی امری اجتناب ناپذیر است. بر همین اساس در این تحقی سعی می شود با رویکردی استراتژیک به بررسی و ساماندهی بافت های فرسوده شهری با رویکردی مشارکتی با روش توصیفی تحلیلی در منطقه - 17 تهران پرداخته شود. نتیجه پژوهش نشان می دهد رویکرد مشارکتی یک ضرورت مهم برای نوسازی و بهسازی بافت های فرسوده شهری می باشد.

کلیدواژه ها:

برنامه ریزی مشارکتی ، مشارکت مردمی ، بافت فرسوده ، بهسازی و نوسازی ، منطقه 17 تهران.