نقش فضاهای بینابین به عنوان عامل پیوند فضایی شهرهای کهن نمونه موردی محور نوغان مشهد

در بافت های تاریخی شهرهای کهن فضاهای رابطی با شکل، کارکرد و معانی متعدد میان عناصر مختلف وجود داشته است که عامل مهم پیوند فضایی عناصر معماری و شهری به یکدیگر محسوب می شده است. شهری که در رابطه فضا و توده، غلبه با توده شهری است و فضای شهری گذرگاهی است برای عبور انسان. فضاهای بینابین نقش سازماندهی اجزاء و عناصررا در هر بنا و فضای شهری بر عهده داشته و ظرفی برای عملکرد های مختلف محسوب می شده اند. بدین منظور، مقاله رهیافت خود را به بررسی و تحلیل فضای بینابین در معماری بومی قرار داده است. در این رابطه هدف از ارایه این مقالهشناسایی و تعیین نقش فضاهای بینابین در پیوند فضایی بافت های شهری است. جدایی یا اتصال دو فضا همواره نیازمند فضای سومی است تا بروز نماید. فضای بینابین محل مواجه شدن کارکردهای مختلف با یکدیگر است به طوریکه امکانتعاملات و ارتباطات اجتماعی را با پیرامون فراهم می کند. فضای بینابین هم زمان با فرایند شکل دادن، به درجه و جهت گیری مفاهیم متمایز نیز کمک می نماید و از این طریق در نهایت کلی واحد ظهور می نماید. فضای بینابین با بهره گیری از اصول حاکم بر روابط فضایی، بر چگونگی پیوند فضایی مجموعه ها موثر می باشد و در ادامه مجموعه های سازماندهیشده از طریق ویژگی های فضایی شان، در تکامل فضاهای بینابین تاثیر گذار می شوند. فضاهای بینابین هنگامی ارزش خود را پیدا میکنند که در مرکز تمرکز طراحی قرار گیرند.

کلیدواژه ها:

فضای بینابین ، فضای بینابین رها شده ، بینابینی ، پیوند فضایی