بررسی و تبیین پیاده مداری محلات شهری با رویکرد نوشهرگرایی (نمونه موردی: محله ولیعصر، مشهد)

امروزه با رشد جمعیت و توسعه روزافزون شهرنشینی، شهرها با مشکلات بسیاری مواجه شده اند. تاثیر این مشکلات در محلات شهری که به عنوان هسته اولیه تشکیل دهنده شهرها می باشند به چشم می خورد. یکی از مشکلات و معضلات شهری گسترش افقی شهرها و از بین رفتن پایداری در محلات شهری می باشد. نهضت نوشهرگرایی در سال 1980 در آمریکا متولد شد که لازمه برطرف کردن این معضلات را بازگشت به الگوهای سنتی برای محلات شهری می داند. پیاده روی قدیمی ترین و جذابترین شکل جابجایی انسان در فضا بوده است، مسیرهای پیاده برای تبدیل فضاهای سکونتگاهی به مکان های امن و لذت بخش برای پیاده روی اختصاص داده شده اند. یکی از اصول مهم در نوشهرگرایی قابلیت پیاده مداری در محلات شهری است. شناسایی شاخص های پیاده مداری که منجر به جذب مردم به فضای شهری می شوند در اجرای این شاخص امری ضروری است. در این پژوهش به قابلیت پیاده مداری در محله ولیعصر با تاکید بر خیابان شریعتی با توجه به اصول نوشهرگرایی پرداخته شده است. روش تحقیق حاضر، توصیفی- تحلیلی بوده است و روش گردآوری اطلاعات از طریق مشاهده و برداشت میدانی می باشد. در انتها نتایج این پژوهش که در غالب جدول راهکارها تبیین شده است حاکی از آن است که از طریق معیارهای پیاده مداری می توان به ایجاد شبکه منسجم و یکپارچه پیاده در یک محله شهری که اجد کیفیات پیشنهادی اصول نوشهرگرایی است دست یافت.

کلیدواژه ها:

نوشهرگرایی ، محلات شهری ، پیاده مداری ، محله ولیعصر