اثربخشی آموزش مثبت اندیشی مبتنی بر آموزه های سلیگمن بر مکانیزم های دفاعی و طرحواره های ناسازگار اولیه زنان مبتلا به بیماری دیابت نوع دو

پژوهش حاضر با هدف اثربخشی آموزش مثبت اندیشی مبتنی بر آموزه های سلیگمن بر مکانیزم های دفاعی و طرحواره هایناسازگار اولیه زنان مبتلا به بیماری دیابت نوع دو انجام گردید. پژوهش مورد مطالعه از نوع آزمایشی با طرح پیش آزمون- پسآزمون با گروه کنترل انجام پذیرفت. جامعه آماری تحقیق را کلیه زنان مبتلا به دیابت نوع دو شهر تهران در سال 1395 را تشکیلدادند. به منظور انتخاب آزمودنیها با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس 30 نفر به صورت تصادفی انتخاب شدند و به طورتصادفی در دو گروه آزمایش (15 نفر) و گروه کنترل (15 نفر) جایگزین شدند. برای هر دو گروه پیش آزمون اجرا شد. گروه آزمایشمدت 10 جلسه ی 90 دقیقه ای تحت آموزش مثبت اندیشی بر مبنای آموزه های سلیگمن قرار گرفتند. در پایان دوره آموزش،پس آزمون اجرا گردید. پرسش نامه های مورد استفاده در پژوهش مکانیزمهای دفاعی اندروز، سینگ و بوند (1993) و طرحواره هایناسازگار یانگ (2005) بود. داده های جمع آوری شده با استفاده از نرم افزار SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج بدست آمده از پژوهش با تحلیل کواریانس چند متغیره نشان داد که بین دو گروه در پس آزمون مکانیزم های دفاعی و طرحواره هایناسازگار اولیه تفاوت معناداری وجود دارد. در مجموع مثبت اندیشی بر مبنای آموزه های سلیگمن موجب بهبود مکانیزم هایدفاعی و طرحواره های ناسازگار اولیه زنان مبتلا به دیابت نوع دو شده است.

کلیدواژه ها:

مثبت اندیشی ، مکانیزم های دفاعی ، طرحواره های ناسازگار اولیه ، دیابت نوع دو