اثر بخشی مداخله ارگونومی در کاهش اختلالات اسکلتی عصلانی مونتاژ کاران زن

بروز ناراحتی های اسکلتی عضلانی یکی از اثرات عدم تناسب بین تکنولوژی وفرد می باشد که باعث کاهش سطح ایمنی انسان بروز ناتوانی های شغلی از دسترفتن زمان کار و افزایش هزینه ها خواهد شد این مطالعه با هدف بررسی ریسک فاکتورهای اختلالات اسکلتی عضلانی و تاثیر مداخلات بر کاهش سطح این اختلالات انجام شد این مطالعه مداخله ای در بین 75 نفر از کارگران زن سالن مونتاژ با سابقه کاری بیش از یک سال در سال 96 انجام شد نحوه نمونه گیری بصورت سرشماری بود پس از بررسی مستندات پزشکی و تکمیل پرسشنامه QEC و نوردیک قبل وبعد از مداخلات ارگونومیک که در طی یک دوره آموزشی 3 ماهه بر روی این افراد انجام شد اطلاعات به دست آمده با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 20 و آزمون کای دو و تی مستقل مورد ارزیابی قرار گرفت طبق نتایج به دست امده بیشترین اختلالات اسکلتی عضلانی گزارش شده در طی 12 ماه گذشته در کارگران در نواحی شانه مچ دشت بخش تحتانی کمر قسمت فوقانی کمر بود همچنین درصد فراوانی این نواحی به ترتیب ذکر شده 68%و61%و58% و51% بود که با توجه به مداخلات ارگونومیک انجام شده و بررسی مجدد اختلالات این میزان کاهش برای هر ناحیه به ترتیب 60%و46%و49%و46% شد که کاهش نسبتا خوبی در میزان ناراحتی ها بود طبق ازمون کای دو نیز بین مداخلات اموزشی انجام شده و کاهش اختلالات ارتباط معنی داری وجود داشت اقدامات مداخله ای صورت گرفته در این صنعت موثر بودن این روش ها را برای کاهش اختلالات اسکلتی عضلانی نشان داد و می توان به این نتیجه رسید که مداخلات آموزشی و چرخشی نمودن فعالیت ها به صورت توام تا حدودی در کاهش اختلالات موثر بوده است

کلیدواژه ها:

اختلالات اسکلتی عضلانی ، پرسشنامه نوردیک ، روش QEC ، مداخلات ارکونومیک ، صنعت مونتاژ