اتصال مزارع بزرگ بادی به شبکه قدرت با در نظر گرفتن عدم قطعیتهای انرژی باد

ظهور تجدید ساختار و به تبع آن رقابت در صنعت برق، هر چند موجب افزایش بازدهی و سودرسانی بیشتر مصرف‌کنندگان شده است، اما لزوم دسترسی آزاد به شبکه انتقال به عنوان پیش‌شرط اساسی رقابت سبب شده تا روش‌های برنامه‌ریزی بر مبنای کاهش تراکم خطوط انتقال تغییرات اساسی ای را تجربه کنند. از دیگر سو نگرانی‌های زیست‌محیطی، افزایش سهم انرژی‌های نو و به خصوص انرژی بادی را در سبد تولید انرژی الکتریکی به دنبال داشته است. برنامه‌ریزی سیستم های انتقال انرژی در سیستم های قدرت جدید با حضور عدم قطعیت‌های ناشی از منابع بادی یکی از نکاتی بوده است که در سالیان اخیر مورد اقبال فراوانی قرار گرفته است. در این مقاله روشی برای بهینه‌سازی برنامه ریزی خطوط انتقال با لحاظ عدم قطعیت‌های انرژی بادی با استفاده از الگوریتم بهینه سازی ژنتیک معرفی شده است که در آن طرح های بهینه برای توسعه شبکه انتقال با کمترین هزینه احدات خطوط جدید و کمترین میزان قطعی سالانه بار به برنامه ریزان سیستم های قدرت پیشنهاد می شود .

کلیدواژه ها:

برنامه ریزی سیستمهای قدرت ، توسعه خطوط انتقال ، روش تخمین نقطه ، نیروگاه بادی ، عدم قطعیت ، الگوریتم ژنتیک