مروری بر مطالعات انجام شده در خصوص آلودگی منابع آب زیرزمینی در ایران

آب از اصلی ترین عوامل محدودیت در دستیابی به توسعه پایدار است بخصوص در مواردی که علاوه بر محدودیت های کمی منابع آبی از نظر کیفی نیز در معرض تهدید جدی قرار داشته باشد. محدودیت های کمی به صورت طبیعی و در اثر افزایش جمعیت بوجود می آید در حالی که محدودیت های کیفی به دلیل استفاده بیش از حد، استفاده ناکارآمد از منابع آب و عدم مدیریت صحیح پساب های تولیدی بوجود می آید. دراین مقاله ضمن پرداختن به محدودیت های کمی منابع آب کشور به بحث و بررسی الودگی منابع آب زیر زمینی کشور در برخی حوزه ها و دشت ها پرداخته شده است و در نهایت نتایج بدست آمده با مقادیر حداکثر مجاز استاندارد آب های آشامیدنی ایران و EPA مقایسه گردید ه است. بطور کلی بر اساس اطلاعات جمع آوری شده منابع آب زیر زمینی در برخی دشت های مانند دشت تهران، تبریز، زنجان و رفسنجان و دشت های واقع در حوزه های دز و کارون، زاینده رود، آلوده به انواع آلاینده ها از جمله فلزات سنگین، نیتروژن غیر آلی (نیترات، نیتریت و آمونیاک) بر و مواد آلی است. با توجه به اینکه آلودگی ها ناشی از تخلیه پساب های کشاورزی، شهری و صنعتی هستاند. از این رو جمع آوری، مناسب پساب ها و تصفیه آن ها مطابق استانداردهای تخلیه به محیط زیست از راهکارهای پیشنهادی می باشد.

کلیدواژه ها:

منابع آب تجدیدشونده ، شاخص کمیابی آب ، استانداردهای منابع آب ، آلودگی آبهای زیرزمینی ایران