مقایسه عملکرد روش برنامه ریزی پویای معین نامتجانس (IDDP) و روش شبیه سازی آنیلینگ (SA) در استخراج سیاست بهره برداری بهینه از سیستم های چند مخزنی

در سالهای اخیر مطالعات بسیاری در زمینه مدلهای ریاضی بهره برداری بهینه از مخازن انجام گردیده است که هدف از ارائه این مدلها هماهنگ ساختن توزیع آب ورودی به سد براساس توزیع آب مورد نیاز بوده است، به نحویکه کمترین هزینه (یا بیشترین سود) با توجه به اهداف طرح حاصل گردد . این مسئله بویژه در مناطقی که میزان منابع آب کافی نبوده و نحوة توزیع آن با توزیع نیاز هم جهت نباشد، از اهمیت ویژه ای برخوردار است. در این مقاله مدل برنامه ریزی پویای معین نامتجانس (IDDP) و مدل شبیه سازی آنیلینگ (SA) برای دستیابی به حداقل سازی مجموع مربعات انحراف یکطرفه از مقادیر نیاز در مناطق گرمسیری غرب کشور در پروژه بزرگ انتقال آب از رودخانه سیروان به این مناطق بکار گرفته شده اند. نتایج بدست آمده حاکی از آنست که IDDP بخوبی قادر به رفع مشکل بلای ابعادی روش برنامه ریزی پویا در مسائل چند مخزنی می باشد .اما یکی از معایب روش مذکور همانند دیگر روشهای برنامه ریزی پویا گسسته سازی حجم مخزن و در نظر گرفتن حجم ذخیره بعنوان یک متغیرگسسته است. در مقاله حاضر تأثیر گسسته سازی حجم مخزن در رسیدن به جواب بهینه مورد ارزیابی قرارگرفته است.

کلیدواژه ها:

سیستم های چند مخزنی ، برنامه ریزی پویا ، بلای ابعادی ، برنامه ریزی پویای معین نامتجانس ، شبیه سازی آنیلینگ