تلفیق سیستم اطلاعات جغرافیایی و ژئوفیزیک در شناسایی مناطق مستعد برداشت از آبخوانهای ساحلی: مطالعه موردی دشت بندرگز-نوکنده

افزایش نیازهای آبی در مناطق ساحلی که منجر به افزایش میزان برداشت از آبخوان های واقع در این نواحی میگردد، به عنوان یکی از چالش های پیشرو مدیران بهرهبردار در تأمین بلندمدت به شمار می رود. با توجه بحرانی شدن شرایط برداشت از منابع آب زیرزمینی دشت بندرگز-نوکنده، واقع در حاشیه دریای خزر به دلیل برداشتهای بیرویه و پیشروی آب شور دریا، لزوم مکانیابی جهت تعیین مناطق مستعد برداشت و ارائه راهکارهای تأمین در شرایط واقعی و آینده امری ضروری و درخور توجه می باشد. لذا در این تحقیق رویکردی عملی و کاربردی مبتنی بر مشخصه های کمی و کیفی آبخوان، اطلاعات ژئوفیزیک و سیستم اطلاعات جغرافیایی (GIS) در جهت ارائه راهکارهای بهره برداری از آبخوانهایی با شرایط بحرانی برداشت تدوین گردید. در ساختار پیشنهادی بر اساس معیارهای ضخامت آبخوان، قابلیت انتقال، عمق برخورد به سطح آب زیرزمینی،تراکم چاههای بهره برداری موجود و کیفیت آب، محدوده های مستعد شناسایی و با توجه به بیلان مناطق و خصوصیات ژئومورفولژی آنها، از لحاظ بهره برداری رتبه بندی شدند. نتایج حاصله نشان میدهد که با توجه به رویکرد پیشنهادی، چهار منطقه از پتانسیل بالایی در برداشت برخوردارند و مطابق اولویت بندی صورت گرفته از این مناطق میتوان تأمین نیاز آبی دشت را تا افق 1400 تأمین نمود.

کلیدواژه ها:

آبخوان ساحلی ، مناطق مستعد ، برداشت ، بندرگز-نوکنده ، کیفیت آبخوان ، تأمین نیاز