مطالعه هیدروژئولوژیکی آبخوان باراندوز ارومیه با استفاده از روش مقاومت سنجی الکتریکی

تخمین پارامترهای هیدرودینامیکی آبخوان یکی از مسائل مهم در مدیریت منابع آبهای سطحی و زیرزمینی است. روشهای مختلفی برای تخمین پارامترهای هیدرودینامیکی آبخوان وجود دارد که استفاده از داده های ژئوالکتریکی یکی از توسعه یافته ترین آنها میباشد. در مطالعه حاضر، در بخشی از محدوده دشت ارومیه (آبخوان باراندوز) با استفاده از داده های 54 سونداژ الکتریکی قائم به ارزیابی ویژگیهای هیدرولیکی آبخوان، تخمین کیفی هدایت هیدرولیکی، عمق سطح ایستابی و سنگ کف، نوع لایه های زیرزمینی با استفاده از روش مقاومت ویژه الکتریکی به روش داده برداری شلومبرژه که متداولترین آرایه با قدرت تفکیک بالا و عمق نفوذ بیشتر در مطالعات آبشناسی است، به صورت توزیع یکنواخت شبکه مربعی و حداکثر طول خط جریان 500 متر پرداخته شده است. ابتدا پارامترهای آبخوان همچون ضخامت، گسترش و هدایت الکتریکی لایه ها با استفاده از داده های ژئوالکتریکی و چاه های مشاهدهای حفر شده تعیین شد. سپس مقادیر ضریب قابلیت انتقال با استفاده از روابط تجربی موجود با ضریب همبستگی ... بدست آمد . نتایج تغییرات زیاد ضخامت در بخش ساحلی دریاچه ارومیه را نشان داد. مقادیر زیاد ضریب قابلیت انتقال و آبدهی ویژه در بخشهای مرتفع دشت به علت وجود رسوبات درشت دانه به دست آمد. همچنین کمترین مقدار تخلخل در بالای دشت و بیشنرین مقدار آن در بخش تحتانی دشت تخمین زده شد. در نهایت نقشه های ژئوالکتریکی و پارامترهای هیدرولیکی آبخوان باراندوز تهیه گردید. تمامی نتایج نشاندهنده تخمین مطلوب پارامترهای هیدرولیکی توسط روش ژئوالکتریکی مورد استفاده شده بود و از آنها میتوان در تصمیم گیری و برنامه ریزیهای حفاری آینده و طرح سدهای زیرزمینی و ... در منطقه مطالعاتی استفاده نمود.

کلیدواژه ها:

دشت ارومیه ، آبخوان باراندوز ، ژئوالکتریک ، پارامترهای هیدرولیکی