احساس امنیت در تجربه زنان از تاکسی

احساس امنیت اجتماعی از جمله شاخص های کیفی توسعه جوامع است، که در مورد زنان نیاز به توجه جدی دارد. چرا که که زنان به جهت جایگاه قدرتی و هویت اجتماعی خود، همواره کمتر از مردان احساس امنیت دارند. این توجه در کلان شهری چون تهران، به جهت ابعاد فضای شهری و میزان جمعیت آن بطور مضاعف احساس می شود. هدف از این پژوهش تبیین و تفسیر احساس امنیت زنان در سفرهای روزانه شهری با استفاده از تاکسی براساس روایت خود آنان از تجارب زیسته شان است. روش مورد استفاده کیفی است و با استفاده از روش تحلیل تماتیک، متن مصاحبه زنان در فرایندی سه مرحله ای کدگذاری، تجزیه، تحلیل و تفسیر شده اند. این روایت ها از طریق تکنیک مصاحبه نیمه ساختار یافته از 33 نفر از زنان تهرانی جمع آوری شده است؛ که با روش نمونه گیری نظری انتخاب شده اند. در دسته بندی مضامین دریافتی از روایت های زنان -به طور مشخص در ارتباط با فضاهای شهری- می توان به دو مضمون اصلی عوامل محیطی/فیزیکی و راهبردهای انتخابی اشاره کرد. براین اساس احساس امنیت زنان در تاکسی، با کنترل های رسمی (نظارت های نهادی) و غیررسمی (عوامل طبیعی همچون روشنایی هوا و میزان جمعیت و طول مسیر، آشنا بودن با محیط و ...) و از طریق گزینش ها و راهبردهای فردی آنان تحت تاثیر قرار می گیرد. براساس تفاسیر بدست از روایت های زنان، انتخاب این راهبردها برپایه تجارب قبلی خود زنان و تجارب دوستان و آشنایان و تحت تاثیر رسانه ها بوده است. در خصوص میزان احساس امنیت، تاکسی نسبت به سایر وسیله ها در تردد های روزانه زنان دارای اهمیت بیشتری می باشد. چرا که محدودیت های زمانی و موقعیتی و جغرافیایی مترو و اتوبوس و دسترسی آسان به تاکسی، الزام استفاده از این وسیله را ایجاب می کند. اما کنترل های کمتر و همچنین تجارب ناامنی در پیوند با متغیر جنسیت، فضای تاکسی را برای زنان فضایی توام با ترس و نگرانی می کند. بنابراین تاکسی های شخصی با کمترین میزان نظارت رسمی دارای کمترین میزان احساس امنیت در مقایسه با سایر وسیله های حمل و نقل عمومی برای زنان است.

کلیدواژه ها:

زنان ، احساس امنیت ، فضاهای شهری ، نظارت ، راهبردهای فردی