توانمندسازی زنان از طریق آموزش عالی: مقایسه ایران و ترکیه

یکی از راه های ارتقای مولفه های شهروند خوب , توسعه سرمایه انسانی است. با توجه به اهمیت مقوله ی سرمایه انسانی و نتایج آن در رشد و بهبود شاخص های توسعه, یکی از سرمایه گذاری های کشور رشد ,پرورش و آموزش نیروی متخصص و ماهر است. زنان نیز به عنوان بخشی از پرورش دهندگان نیروی انسانی اهمیت زیادی در آموزش و رشد کشور دارند و اعتبار و اهمیتی که زنان یک جامعه در زمینه های مختلف علمی, اجتماعی, اقتصادی و سیاسی دارند از مهمترین مولفه های توسعه یافتگی یک کشور محسوب می شود. بنابر این آموزش زنان و ارتقا علمی آنها, فرصتی را فراهم می آورد تا زنان بتوانند در ابعاد فردی واجتماعی در سطوح مختلف تصمیم گیری کرده و قدرت لازم را برای کنترل منابع بدست آورند و نسبت به حقوق خود آگاهی های لازم را بدست آورند. افزون بر این نویسندگان بسیاری معتقدند بازده سرمایه گذاری در آموزش زنان تنها به نفع جامعه نمی باشد, بلکه در زندگی فردی و در محیط خانه نیز مادران آثار ماندگار و گسترده ای بر پیشرفت کیفی فرزندان دارند. هدف مقاله حاضر, مقایسه شاخص های کیفی و کمی مرتبط با توانمندسازی و مشارکت زنان در حوزه آموزش عالی و اشتغال در دو کشور ایران و ترکیه است.در این پژوهش که به روش مطالعه تطبیقی (Comparative Study) انجام شده است، به مقایسه وضعیت دو کشور ایران و ترکیه در آموزش عالی و اشتغال زنان و میزان تاثیرگذاریشان در سطوح بالای علمی و اجرایی پرداخته شده است. یافته های پژوهش نشان می دهد که در کشور ترکیه به مرور زمان نابرابری های جنسیتی در آموزش کاهش یافته است و زنان به مرور زمان سهم خود را در بسیاری از رده های تصمیم گیری افزایش داده اند. این در حالی است که در ایران با وجود افزایش نرخ ثبت نام دختران در مقاطع ابتدایی, متوسطه و عالی، حتی بالاتر از ترکیه، نرخ مشارکت آنها در سطوح بالای تصمیم گیری علمی و مدیریتی پایین است. در ایران و ترکیه زنان با تحصیلات عالی سهم اندکی در نظام اشتغال دارند که این امر نشاندهنده عدم مشارکت کیفی در سطوح بالای آموزشی و موانع ساختاری و فرهنگی است.

کلیدواژه ها:

آموزش عالی ، توانمندسازی زنان ، اشتغال زنان ، شاخص توسعه انسانی ، شاخص توسعه جنسیتی