بازسازی مناطق روستایی لرستان بعد از زلزله 1385 و اثرات آن بر هویت سکونتگاههای سنتی منطقه

برنامه ریزی های بازسازی پس از وقوع بحران ها، همچون سوانح طبیعی، گاه فرصتی مغتنم در جهت دستیابی به اهداف توسعه در منطقه تلقی می شود.کاهش آسیب پذیری، مقاوم سازی و اعمال تغییرات اساسی از مقولاتی هستند که در برنامه های بازسازی مورد توجه قرار می گیرند و به دلیل وسعت قابل توجه، برنامه بازسازی می تواند اثرات بسزایی بر سکونتگاههای زیستی و هویت آنها بر جای بگذارد و حتی آنرا بکلی دگرگون سازد. مفهوم بازسازی در این تحقیق، نگرشی همه جانبه است که از طرفی ابعاد مختلف بازسازی را مطرح می نماید و از طرف دیگر اثرات آنرا در تغییر هویت مکانی -اجتماعی سکونتگاههای زیستی منطقه مورد بررسی قرار می دهد و تحقق اهداف بازسازی همه جانبه را مستلزم برنامه ای دقیق و درازمدت، مشتمل بر تمامی مراحل مدیریت بحران با در نظر داشتن ویژگیهای مکانی، اجتماعی-فرهنگی منطقه می بیند. مقاله حاضر در نظر دارد، ضمن تبیین مفهوم هویت به بررسی اجمالی مدیریت بازسازی زلزله فرودین ماه سال 1385 لرستان در مناطق روستایی پرداخته و با استخراج اثرات سانحه زلزله و همچنین بازسازی پس از آن، بر هویت سکونتگاههای سنتی منطقه به ارزیابی و نتیجه گیری از آنها بپردازد و عواملی که موجبات شکل گیری و تثبیت هویت را فراهم می آورد را تشریح نماید . این تحقیق ضمن ارزیابی نکات مثبت و منفی اقدامات انجام شده در این زمینه، و ارائه تأثیرات برنامه های انجام شده پس از گذشت 20 ماه از سانحه، به بررسی روند تغییرات اساسی در منطقه در اثر برنامه های بازسازی و شاخص های مرتبط با آن می پردازد . در نهایت، تحقیق، نقش حاقظه های فردی و جمعی در درجه اعتبار هویت و ملاک ها و ارزش های تشخیص هویت را در بازسازی تشریح می نماید .

کلیدواژه ها:

سانحه ، بازسازی ، هویت ، سکونتگاههای سنتی ، زلزله لرستان