افشین ماهوشی - کارشناس ارشد برنامه ریزی فرهنگی دانشگاه آزاد اسلامی (خوراسگان) و سرپرس

شاید سرآغاز این مقاله ، طرح این پرسش باشد که چرا عنوان " دینی و مذهبی" به روشنفکری افزوده شده، پاسخ این سئوال واضح است ؛ زیرا تعابیری چون روشنفکری دینی و به تعبیر مقام معظم رهبری روشنفکری متعهد اگرچه دارای برداشتهای گوناگونی می باشد و کاربردهایی متفاوت دارد اما معنایی که به ذهن متبادر می سازد ، بی ارتباط با ماهیت انقلاب شکوهمند اسلامی، نظام دینی و حاکمیت جمهوری اسلامی ایران نیست. از این رو مقام معظم رهبری خود عنایت خاصی به مفهوم روشنفکری دینی داشته اند و صراحتاً فرموده اند که روشنفکران مسلمان اجازه نمی دهند جریان روشنفکری به حالت بیمارگونه پیش از انقلاب بازگردد. رهبر انقلاب این طیف از روشنفکران را ولو آنکه دم از مذهب برنند روشنفکر غیر متعهد و مرتجع می دانند ایشان در فرازی از سخنانشان می گویند: ممکن است اینها (روشنفکران) حرف بزنند و ادعایی بکنند اما گذشته نشان نمی دهد که اینها صادقند اینها به فکر مردم نیستند، به فکر خودشانند. بنابراین با توجه به اینکه ماهیت ارزشی مردم ما و نظام سیاسی ما، دینی می باشد و از سویی تبیین مرزبین روشنفکری سالم و متعهد و دیندار و روشنفکری بیمار و غربزده که در تقابل با دین می باشد حائز اهمیت می باشد، ضمن بررسی مشکلات و آسیبهایی که در جریان روشنفکری مطرح است به آسیب شناسی جریان روشنفکری دینی در سه دهه انقلاب اسلامی ، پرداخته ایم. ضرورت طرح این مسئله وقتی روشن میشود که به سئوالات زیر پاسخ دهیم : ایا روشنفکران دینی ما، ویژگی های روشنفکری دینی را داراست؟ و اگر نه چگونه حائز این ویژگی ها می گردد؟ اصولاً جریان روشنفکری چگونه از آسیب و گزندها پس از وقوع انقلاب مصون می ماند؟