ساره بنی راد - مدرس موسسه آموزش عالی آیندگان، گروه معماری، تنکابن، ایران

در کشور ما، طی اعصار متمادی، ساختمان ها با توجه به اقلیم و محیط خود ساخته می شدند، اما با ورود معماری مدرن به ایران، تمام آنچه محیط زندگی ما را در کنار باد، آفتاب و باران، به فضایی مطلوب برای زندگی تبدیل می کرد، به فراموشی سپرده شد و ما هر روز بیشتر به سیستم های مکانیکی تهویه وابسته شدیم و انسان با اتکا بیش از حد به تکنولوژی، زیست بوم کره زمین را در معرض نابودی قرار داده است. زندگی صنعتی تا جایی گسترش یافته که امروزه اثری از بادگیر به عنوان نماد معماری سنتی ایرانی بر فراز بام خانه های نوساز در مناطق کویری و حاشیه یافت نمی شود و این در حالیست که معماران امروز سبک اکو-تک با الهام از ایده بادگیرایرانی، عملکرد بادگیر را در قرن حاضر احیاء نموده و با ترکیب سلول های فتوولتائیک روشی نوین جهت استفاده از تکنولوژی را علاوه بر تهویه طبیعی، در زمینه روشنایی بر پایه انرژی تجدیدپذیر، مطرح نموده اند.روش تحقیق دراین مقاله بصورت توصیفی تحلیلی بوده که با رجوع به مطالعات اسنادی و کتابخانه ای به بررسی یکی از عناصر موثر در معماری گذشته یعنی بادگیرهای سنتی و چگونگی تغییر در شکل و کاربرد آن در بناهای امروزی می پردازیم. یکی از نتایج اصلی این مقاله در پیوند محیط زیست و تکنولوژی بوده که با استفاده از فناوری همگون با محیط طبیعی، استفاده از انرژی های پاک مانند انرژی خورشید، باد، آب و کاربرد صحیح تکنولوژی برای تنظیم شرایط محیطی ساختمان و کاهش آسیب به محیط زیست، اهمیتی بسیار می یابد.

بادگیر ، معماری اکو-تک ، بادگیرهای مدرن