محمد میره ای - استادیار جغرافیا و برنامه ریزی شهری، دانشگاه تهران
سیدعلی حسینی - دانشجوی کارشناسی ارشد برنامه ریزی آمایش سرزمین، دانشگاه تهران

رشد بیش ازحد جمعیت در کشور و گسترش شهرهای بزرگ از یکسو و نابرابریهای موجود در سطح معیشت زندگی در شهر و روستا از سوی دیگر سبب شده است که علاوه بر جدایی شهرها و روستاها مشکلاتی از قبیل تمرکز سرمایه به صورت نامتوازن در کشور و شهرهای بزرگ، تخریب بیشازاندازه محیط زیست و...به وجود آید. ازاینرو، لازم است تا تعادلی در نظام شهری کشور به وجود آید تا بتواند از تخریبهای زیست محیططی جلوگیری کند و از آنها در جهت بهره برداری صحیح استفاده نماید. علاوه بر این، در صورت تمرکز سرمایه در شهرهای بزرگ بی عدالتی اقتصادی به وجود میآید که باعث جلوگیری از رسیدن به یکی از اهداف اقتصاد کلان(عدالت اقتصادی) میشود. تمام این موارد لزوم نوعی برنامه ریزی منطقه ای به نام آمایش سرزمین را ضروری می سازد. هدف مقاله حاضر تحلیلی بر نقش آمایش سرزمین در توسعه پایدار شهری با تاکید بر کشور ایران است. روش تحقیق توصیفی میباشد و روش گردآوری اطلاعات مطالعات کتابخانهای و مرور اسناد و فیش برداری میباشد. نتایج مرور منابع و اسناد پیشین نشان داد توسعه شهری در چارچوب برنامه ریزی آمایش سرزمین مسایل و مشکلات زیست محیططی را تا حد امکان رفع خواهد کرد و همچنین به تامین نیاز بشر در زمان حال و حفظ منابع برای آیندگان نقش مهمی دارد که دستاورد آن توسعه پایدار شهر میباشد. با توجه به ظرفیت اکولوژیکی هر منطقه شهری، توسعه پایدار شهر، با در نظر گرفتن ویژگیهای محیطط آن، و رعایت چارچوب اصول آمایش سرزمین امکانپذیر خواهد بود. آمایش سرزمین توسعه را به همراه حفظ منابع تجدید پذیر و تجدید ناپذیر مدنظر قرار دارد و نقش بسیار مهمی برای رسیدن به توسعه پایدار و در ادامه ی آن توسعه پایدار شهری ایفا خواهد کرد که برنامه ریزان شهری باید این مهم را در قالب شهر پیاده کنند.

آمایش سرزمین، توسعه، توسعه ی پایدار شهری، کشور ایران