محمود محمدحسین زاده گلابچی - عضو هیئت علمی دانشگاه تهران، پردیس هنرهای زیبا
مسعود میرمعصومی - عضو هیئت علمی دانشگاه تهران، پردیس علوم
آزاده بریمانی - کارشناس ارشد تکنولوژی معماری دانشگاه تهران، پردیس هنرهای زیبا،

از آنجاکه تقاضا برای زیرساخت های معماری و مهندسی در تمامی کشورهای پیشرفته افزایش یافته است، نیازی پیوسته به توسعه و اجرای فناوری های دوستدار محیط وجود دارد زیرا با افزایش پایداری، امکان تولید مصالح ساختمانی بدون آلودگی و بدون پسماند یا حتی تولید و ذخیره انرژی فراهم می گردد که مصادیق بسیاری از آن در طبیعت قابل ذکر است. درگذشته به سبب دشواری در به کارگیری و کنترل موجودات زنده استفاده اندکی از آن ها شده است که می توان به صورت نمونه به بیولومینسنت ها- موجودات زنده با توانایی تولید نور- اشاره کرد. اخیراً، مهندسی ژنتیک از مزایای آن در زمینه هایی چون پزشکی بهره گرفته است و محققان بسیاری استفاده از موجودات زنده بیولومینسنت را در طرح های مختلف بررسی کرده اند که طلیعه بسیاری از کاربردهای ممکن آن برای سامانه های اخباری و نورپردازی بدون مصرف انرژی است. هدف مقاله حاضر، تلفیق بلاواسطه زیست فناوری با معماری، افزایش بهره وری جداره های ساختمان و همسویی آن با مباحث اکولوژی از طریق تعریف عملکرد زیست راکتور جلبک های بیولومینسنت به عنوان جزئی از ساختمان های شهری است. بدین منظور، با تهیه جلبک های بیولومینست و آزمون آن در مقیاس آزمایشگاهی، شرایط کشت و رشد آن در قالب طرح پوسته بیرونی همچون لایه ای اکولوژیکی و عملکردی در سامانه های ساختمان معاصر مد نظر قرار گرفت؛ چنین مفهومی، عملکرد زیست راکتورهای صنعتی را در مقیاس ساختمان و در نقش جداکننده فضا به نمایش می گذارد.

بیولومینسنت، زیست فناوری، زیست راکتور، معماری پایدار