حامد واقف - دانشجوی کارشناسی ارشد معماری (واحد علوم و تحقیقات کرمانشاه)

روزگاری در کنار کوه ،درخت مقدس ، چشمه ها و نهر ها تمدن هایی شکل گرفتند که یادگاری از باور های کهن ایرانیان مبتنی بر طبیعت گرایی بوده و ریشه در اعتقاد به ایزدان مهر و آناهیتا دارد. بعضی از این مکانها ،پس از روی آوردن ایرانیان به اسلام ،تغییر کاربری داده و به اماکن متبرکه و مقدس و مقابر بزرگان دین و عرفان تبدیل شدند.نقش آب را میتوان در تمامی بناهای دوران کهن به وضوح مشاهده کرد از باغهای دوران هخامنشیان و آبراهه های معروف تا استفاده کاربردی از آب در بناهای دوران ساسانیان و قاجار برای زیبایی و تغیر چند درجه ای آب و هوا در اقلیم های گرم و خشک یا معتدل و عموما این مسئله در بناهای دامنه های زاگرس رخ داده و. در بسیاری از بناها که با ورود آب به درون آنها جلوه ای جدید پیدا کرده اند و فضا را دگرگون ساخته اند میتوان روح جدیدی از زندگی و حیات را احساس کرد.آب در زمان معاصر هم از معماری و انسان دور نشده ،از حوض های آب درون حیاط ها و فواره های کوچک تا حتی آکواریوم هایی در داخل آپارتمانها.

دوران کهن ،اقلیم،باغهای ایرانی،ساسانیان،زاگرس