محمود عامری - دانشیار دانشگاه علم و صنعت ایران
علی نادران - کارشناس ارشد مهندسی راه و ترابری ، مهندسین مشاور طرح هفتم

امروزه روش مرسوم طرح مخلوط های آسفالتی ، استفاده از استقامت مارشال می باشد، که یک روش تجربی و فاقد پارامترهای لازم برای استفاده در طرح سازه ای روسازی در یک فرآیند تحلیلی است. این روش برای طرح مخلوط های جدیدتر که دارای افزودنی های مختلف هستند، مناسب نمی باشند. از این رو محققان مختلف، به دنبال ارایه روش های مکانیستیک و تحلیلی مناسب برای یکپارچه کردن طرح سازه ای روسازی و مخلوط های آسفالتی بوده اند. آزمایش سه محوری، که مورد تایید اغلب صاحب نظرات مهندسی ژئوتکنیک و مکانیک خاک است، شرایط بارگذاری واقعی آسفالت روسازی را به صورت مناسبی شبیه سازی می نماید. بر این اساس، در سال های 1950، تحقیقات گسترده ای توسط مک لود، اسمیت و دیگران برای استفاده از پارامترهای ضریب چسبندگی C و زاویه اصطکاک داخلی Fi که از انجام آزمایش بدست می آیند، در طرو روسازی های و مخلوط های آسفالتی انجام پذیرفت. هدف اصلی این پژوهش ، بررسی امکان استفاده از پارامترهای ضریب چسبندگی C و زاویه اصطکاک داخلی Fi در یک مدل تحلیلی برای طرح سازه ای روسازی است. به این منظور، از مدل های اجزای محدود متقارن محوری و معیار گسیختگی موهر – کولمب استفاده شده و رفتار مصالح به صورت ارتجاعی کامل – خمیری شبیه سازی گردیده است. سیستم های مختلف روسازی شامل یک لایه ، دو لایه ، سه لایه با اساس بتنی و سیستم های مرسوم چهار لایه مورد بررسی قرار گرفته اند ، و نمودارهایی در مورد سیستم چهار لایه با مقادیر مختلف ضخامت، ضریب چسبندگی و زاویه اصطکاک داخلی رویه ی آسفالتی ارایه شده است.

چسبندگی ، زاویه اصطکاک داخلی ، مدل گسیختگی برشی موهر - کولمب ، رویه آسفالتی ، آزمایش سه محوری ، روش اجزای محدود