سیده شهناز قاضی میرسعید - دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات تهران

رشد جمعیت و افزایش شهر نشینی منجر به افزایش تقاضا برای توسعه راههای جدید می شود . ترافیک سنگین شرق تهران فشار زیادی را بر روی شبکه حمل و نقل این شهر وارد می سازد و جاده قدیم تهران – رودهن جوابگوی این مشکل نمی باشد . لذا نیاز به احداث بزرگراه جدید تهران – پردیس در شرق تهران احساس گردیده است . لیکن این بزرگراه از منطقه حفاظت شده جاجرود و از مجاورت پارک ملی خجیر عبور می ک ندو این مناطق دارای ارزشهای اکولوژیکی و اهمیت ملی هستند که به منظور حفظ و حراست و ترمیم حیات جانوری و گیاهی و جلوگیری از انهدام تدریجی آنها انتخاب شده اند . لذا می توان طرح احداث بزرگراه جدید در مجاورت و یا داخل این مناطق را دارای اثرات بالقوه احتمالی زیستمحیطی دانست . در این مطالعه برای محاسبه شدت و اهمیت اثرات بزرگراه تهران – پردیس بر پارک ملی خجیر در مقایسه با تعریض جاده موجود تهران – رودهن از روش ماتریس پاستاکیا استفاده به عمل آمد . نتایج تحقیق نشان می دهد که احداث بزرگراه جدید تهران – پردیس از پیامدهای منفی کمتر و اثرات مثبت بیشتری نسبت به تعریض جاده موجود برخوردار می باشد . برای کاهش پیامدهای منفی مهم طرح مورد نظر نیز راهکارهای مدیریتی ارائه شده است .

اثرات زیست محیطی، بزرگراه پردیس ،اکولوزیکی