عبدالعلی صوفی - کارشناس ارشد زراعت، دانشگاه آزاد اسلامی واحد جیرفت، ایران.
شهناز رفعت پور - دانشجوی کارشناسی ارشد بیابان زدایی، دانشکده منابع طبیعی، دانشگاه زابل، ایران.
احمد مهربان - استادیار، دانشکده کشاورزی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد زاهدان، ایران.
مهلا خمر - دانشجوی کارشناسی ارشد شناسایی و مبارزه با علفهای هرز، دانشگاه آزاد اسلامی واحد بیرجند، ایران

یکی از ارکان اصلی در کشاورزی پایدار استفاده از کودهای زیستی در اکوسیستم‌های زراعی با هدف حذف یا کاهش قابل ملاحظه در مصرف نهاده‌های شیمیایی است. کودهای زیستی شامل مواد نگهدارنده‌ای با جمعیت متراکم یک یا چند نوع ارگانیسم مفید خاکزی و یا بصورت فرآورده متابولیکی این موجودات می‌باشند که به منظور تأمین عناصر غذایی مورد نیاز گیاه در یک اکوسیستم زراعی به کار می روند. از آن‌جایی که تأکید عمده کشاورزی پایدار بر روی افزایش کیفیت و پایداری عملکرد محصولات کشاورزی می‌باشد و نیز مطالعات انجام شده بر روی گیاهان در اکوسیستم‌های طبیعی و زراعی گویای آن است که استفادهاز نظام کشاورزی پایدار بهترین شرایط را برای تولید این گیاهان فراهم می‌آورد و حداکثر عملکرد کمی و کیفی در چنین شرایطی حاصل می‌گردد. بنابراین رویکرد جهانی در تولید گیاهان به سمت استقرار این سیستم و به کارگیری روشهای مدیریتی آن‌ها می‌باشد و یکی از این روشها جهانی در تولید گیاهان به سمت استقرار این سیستم قدرت جذب و نگهداری بالای عناصر معدنی، تهویه و زهکش مناسب، ظرفیت زیاد نگهداری آب و بدون بو و عوامل بیماری‌زا می‌باشد و امروزه استفاده از آن در کشاورزی پایدار ، جهت بهبود رشد و کیفیت محصولات زراعی و باغی امری ضروری می‌باشد.

کودهای زیستی، ورمی کمپوست، کشاورزی پایدار