منصور نیکپور - کارشناس ارشد معماری
حسین فلاح - کارشناس ارشد معماری

گردشگری در جهان کنونی از مهم ترین صنعت ها (مجموعه فرایندهای پرداخت شده در حیطه توانایی های انسان که با هدف تولید و حرکت چرخه تعامل های روابط اجتماعی انسان ها انجام می شود) در زندگی اجتماعی انسان ها به شمار می رود. این نوشته با هدف تبیین نگرش خاص در زمینه آمایش مفهوم گردشگری به عنوان بخشی از نیازهای زندگی اجتماعی انسان که منجر به تعالی تعامل او با دیگر انسان ها در یک قالب فردی و تعالی مفهوم با هم زیستن در قالب جمعی می شود، به ارایه ایده هایی از باب آفرینش مکان معماری می پردازد. بازخوانی این مفهوم وقتی عینیت می یابد و به دیده می آید که از مکان هم به عنوان عامل (جزئی وجودی)، در همه این روند از آغاز یاد شود .گردشگری از یک نگاه جامع در جامعه انسانی هنگامی ماهیت می یابد و اتفاق می افتد که انسان ها به دلیل خصیصه های وجودی و چگونگی های بودن در مکان و حضور، قصد تغییر مکان موقت را برای تجربه ای نو دارند. اگرچه امروزه فن آوری های نوین امکان حضور مجازی را در مکان فراهم آورده و این تجربه را برای همه دست یافتنی نموده است ، جوهره این مفهوم "گردشگری" در کیفیت و عینیت، توأمان است و احساس به معنی دریافت وجوه مکان جز با بودن در آنجا بدست نمی آید. از آنجا که جاذبه های گردشگری تنها در مکان های دارای ویژگی های ارزشمند مربوط به گذشته خلاصه نمی شوند، آفرینش مکان های اقامتی و تفریحی در جوار سایت های طبیعی یا ساخته های انسان(واجد ارزش از سوی زمینه های خاص توجه) برای انسان هایی که به قصد دیدن ،به خاطر سپردن و دانستن در آنجا حضور می یابند از اهمیت ویژه در این نوشتار برخوردار خواهد بود. در راستای این توجه بررسی بستر و زمینه موجود ،استفاده منطقی و کارآمد منابع منطقه ای و بومی از نگاه مواجهه با مکان های ارزشمند برای فراخوانی انسان ها در حضوری بهینه تر و کامل تر مورد بررسی قرار می گیرد و در مورد جاذبه های کویر دنبال می شود.

ا یده؛ فرم؛ مکان؛ گردشگری ؛جاذبه طبیعی