سجاد مافی - دانش آموخته کارشناسی ارشد برنامه ریزی شهری ، دانشکده معماری و شهرسازی ، دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات قزوین
مریم خستو - استادیار گروه شهرسازی ، دانشکده معماری و شهرسازی ، دانشگاه آزاد اسلامی واحد قزوین

کیفیت زندگی شهری یکی از مهمترین حوزه های مطالعات شهری در کشورهای مختلف به شمار می رود که دارای مؤلفه های چندگانه ی اجتماعی، محیطی و اقتصادی می باشد. توجه به این شاخص در شهرها بدلیل نقش آن به عنوان ابزاری کارآمد در مدیریت و برنامه ریزی شهری و بطور کلی تعیین میزان قابل زیست بودن شهرها فزونی یافته است. در شهرهای کشور، بافت های فرسوده از جمله مناطق شهری می باشند که آهنگتحولات کالبدی و رونق اقتصادی اجتماعی آنها با سایر نقاط شهری مطابقت نداشته و سطح کیفی زندگی در - آنها به سبب فرسودگی تنزل چشمگیر می یابد. در پژوهش حاضر، روش تحقیق، توصیفی تحلیلی بوده و بر – اساس داده ها و اطلاعات حاصله از مطالعه ی منابع کتابخانه ای و اسناد و نوشته های مربوطه سعی شده است با استفاده از روش توصیفی تحلیلی، داده ها و اطلاعات گردآوری شده، را بررسی و تحلیل کنیم. – در پایاننتایج حاصل از آزمون فرض ها را تحلیل کرده ایم ، با توجه به نتایجی که به دست آمد می توان گفت که توسعه پایدار اجتماعی با ضریب بتا 0/352 بیشترین اثر را بر بازآفرینی و تجدید حیات شهرها دارد با توجه به نتایجی که به دست آمد می توان گفت نوع راهبردی که در شهربایستی به کار رود راهبرد دفاعی (حداقل حداقل) می باشد .

کیفیت زندگی، مطالعات شهری، بافت های کهن، بافت های فرسوده