مرتضی کوشا - عضو هیئت علمی و عاون پژوهشی مرکز تحقیقات مهندسی اصفهان

پیل سوختی به عنوان یکی از مولدهای انرژی های نو که با فرایند الکتروشیمیایی توان تبدیل سوخت را به طور مستقیم به الکتریسیته دارد و محصول جانبی آن فقط حرارت و آب است، راندمانی بالاتر از انواع دیگر تکنولوژی های تبدیل انرژی دارد. ماهیت مدولار آنها همراه با توانایی آنها برای تولید الکتریسیته با شیوه ای تمیز و پر راندمان، آنها را رای گستره ای وسیع از کاربردها و بازارها جاذب ساخته است و میلیونها دلار در این تکنولوژی به امید اینکه بتوانند برای تأمین انرژی در کاربرهای ایستگاهی و متحرک مورد استفاده قرار گیرند، سرمایه گذاری شده است و انتظار میرود که در دو دهه آینده در ساختمانها از آنها استفاده شود و آنها بتوانند علاوه بر تولید الکتریسیته، انرژی سیستمهای گرمایشی، آب گرم کن ها و تهویه مطبوع را تأمین کنند. پیل های سوختی انواع مختلفی دارند. پیل های سوختی که امروزه برای تولید انرژی ایستگاهی که می توانند برای تأمین انرژی ساختمانها به کار گرفته شوند، استفاده می شود شامل پیل های سوختی اسید فسفریک،(PAFCs)، پیلهای سوختی پلیمری یا دارای غشاء مبادله کننده یون (PEMFCs) پیل های سوختی اکسید جامد (SOFCs) و پیل های سوختی کربنات مذاب (MCFCs) میباشد. ازط میان اینها، پیل سوختی PEMFCs با دمای کارکرد 70 تا 90 درجه سانتی گراد و پیل سوختی SOFCs با دمای کارکرد 700 تا 1000 درجه سانتیگراد بیشترین سهم بازار را دارند. این دو نوع پیل سوختی هدف اول تجاری سازی با ظرفیت ۱ تا ۱۰ کیلووات برای ساختمانهای مسکونی و ۲۵ تا ۲۵۰ کیلووات برای ساختمانهای تجاری می باشند. در این مقاله، ابتدا انواع پیل سوختی و مزایا و معایب آنها تشریح شده و سپس مثالهایی از کاربرد آنها در ساختمانها ذکر خواهد گردید.

انرژی، پیل سوختی، ساختمان