محمدعلی عبدلی - استاد دانشکده محیط زیست دانشگاه تهران
تورج نصرآبادی - دانشجوی دکتری مهندسی عمران- محیط زیست دانشگاه تهران
فرید عمید - دانشجوی کارشناسی ارشد مهندسی عمران- محیط زیست دانشگاه تهران
حسن هویدی - کارشناس اشد برنامه ریزی و مدیریت محیط زیست دانشگاه تهران

رو به زوال بودن منابع انرژی فسیلی از یک سو و انتشار بی حد و مرز آلاینده های ناشی از مصرف این منابع بویژه در چند دهه اخیر سبب شده تا کشور های جهان در تکاپوی شناسایی و به کارگیری منابع جدید انرژی باشند. از میان گزینه های موجود منابع تجدیدپذیر در اولویت قرار دارند. این منابع سوای نا متناهی بودن، بیش از سایر انرژی ها دوستدار محیط زیست می باشند. در این مطالعه امکان سنجی استفاده از منابع تجدیدپذیر نظیر انرژی خورشیدی، باد و زمین گرمایی در کشور ایران مورد بررسی قرار گرفته است. مطالبی نظیر موقعیت جغرافیایی جهت کسب انرژی خورشیدی، وزش بادهای دائمی و موسمی در نواحی مشخص، و سهولت حصول انرژی گرمایی در ادامه مطرح شده است. علی رغم وجود مصارف گوناگون برای منابع انرژی نو، در حال حاضر تأکید عمده بر استفاده از منابع فوق به شکل متمرکز در تولید برق می باشد. تنوع زمانی و جغرافیایی در کنار عدم تمرکز منابع فوق این شکل خاص استفاده را توجیه پذیر می نماید. محدودیتهای موجود در مقدار کمینه و بیشینه سرعت باد در کارایی توربینهای بادی جهت تولید انرژی و همچنین هزینه بالای اولیه و نگهداری آنها استفاده گسترده از این نوع توربینها را در کشور محدود می سازد. مطالعات و محاسبات انجام شده در زمینه تخمین پتانسیل انرژی باد در ایران نشان داده‌اند که تنها در 26 منطقه از کشور میزان ظرفیت اسمی سایتها، با در نظر گرفتن یک راندمان کلی 33%، در حدود 6500 مگاوات می باشد و این در شرایطی است که ظرفیت اسمی کل نیروگاه های برق کشوردر حدود 34000 مگاوات می باشد. استفاده از انرژی خورشیدی در نواحی گرمسیر دورافتاده و با مصرف اندک که انتقال خطوط نیرو به آن مناطق از نظر اقتصادی مقرون به صرفه نمی باشد_ نظیر روشنایی مورد نیاز در مقاطعی از جاده ها، تونلها، انبار ها و روستاهای دورافتاده با جمعیت اندک_ می تواند مد نظر قرار گیرد.

منابع انرژی تجدیدپذیر، انرژی خورشیدی، انرژی باد، انرژی زمین گرمایی